“Als je zelf ziek wordt realiseer je je pas hoe belangrijk al dat onderzoek eigenlijk is.”
Danique (32): “Ik besloot mee te doen met Ren tegen kanker toen bij mijn moeder na ruim 10 jaar de kanker ineens terug was. In 2021 bleek er een tumor op haar wervel te zitten: een uitzaaiing van de borstkanker uit 2007. Helaas werd de Utrecht marathon, waar ik zou mee rennen, uitgesteld. Als tegenprestatie voor mijn sponsoren rende ik in maart 2022 alsnog de halve marathon. Niet wetende dat ik toen zelf eigenlijk ook al ziek was…”
Bobbeltje
“Ik slikte hormoonpillen om me te helpen zwanger te worden. Toen ik een bult in mijn borst voelde schoof ik dat eerst daarop af. Maar ja, met het verhaal van mijn moeder in mijn achterhoofd ging ik na 2 weken toch maar naar de huisarts. Die nam me gelukkig serieus en stuurde me door naar het ziekenhuis. Ondertussen werd mijn moeder nog steeds behandeld voor de tumor op haar wervel. Terwijl ik in het ziekenhuis was voor een MRI, valt mijn moeder flauw bij de kapper. Even vreesden we dat het ook in haar hersenen zat. Een dag later kreeg ik zelf de uitslag. Ik had ook borstkanker. Op vrijdag hing ik overgevend boven de wc van de stress. Het was even allemaal te veel.
Overlevingsmodus
Al vrij snel zat ik in de overlevingsstand. Eitjes invriezen, chemo en dan die operatie. Ik ben heel erg blij met de behandeling die ik kreeg in het AvL. Na ieder chemoblok maakten ze een scan om te zien hoe mijn tumor eruit zag. Na 6x3 weken bleek ik al geopereerd te kunnen worden. In plaats van de 9x die ze eerder dachten. Nog fijner: ik kreeg ook gelijk mijn borstreconstructie tijdens diezelfde operatie. Maar het voelde ook gek. Er was een stukje van mijn vrouwelijkheid afgenomen. En eng vond ik het ook wel. Want over die protheses hoor je ook niet altijd goede dingen. Ik krijg de rest van mijn leven iedere 10 jaar een controle.
Nu gaan we genieten
We hebben nog steeds die kinderwens, maar vanwege de hormonen die ik nu nog slik moeten we die nog zeker 2 jaar parkeren. Dat doet pijn. Helemaal omdat veel vriendinnen om me heen nu ook kinderen krijgen. Toen mijn moeder 12 jaar geleden klaar was met haar behandelingen zei ze: En nu gaan we genieten. Dus mijn partner en ik blijven, net als zij toen, positief en genieten van het kinderloze leven. Spontane etentjes, uitjes, lekker uitslapen, dat soort dingen.
Samen met mijn moeder
De band met mijn moeder is sterker dan ooit te voren. Zij weet als geen ander wat ik doormaak. We stemmen nu zelfs onze ziekenhuisbezoekjes en thuiszorg afspraken op elkaar af. Mijn moeder thuis aan het infuus en ik aan de maandelijkse injectie om mijn cyclus plat te leggen. Tsja, het is bizar maar af en toe kunnen we er wel om lachen.
Jong en kanker
Via het AvL en Stichting Jongeren en kanker ben ik in contact gekomen met een paar andere jonge meiden die ook kanker hebben. Het is zo fijn om met lotgenoten te praten. Mijn vrienden en familie zijn allemaal superlief, maar wat ik met deze meiden heb is anders. Ze hoeven maar één ding te zeggen en we begrijpen elkaar. Dat vind ik echt heel waardevol.
Mijn lichaam weer terug
Afgelopen zaterdag rende ik voor het eerst weer 5 kilometer, terwijl ik vorig jaar rond deze tijd een halve marathon liep. Maar ik was zoveel blijer met die 5 nu, dan die 21 vorig jaar. Het voelde als zo’n overwinning. Eindelijk krijg ik de controle over mijn lijf weer een beetje terug. In oktober ga ik alsnog rennen tegen kanker: de halve marathon in Amsterdam. Ik ga van alle 21 kilometers genieten en zie mijzelf al over de finish komen in het Olympisch Stadion. Mijn deelname aan Ren tegen kanker heeft nu een nog diepere betekenis gekregen en daar ben ik alleen maar heel erg trots op!”
