“Toen ik borstkanker kreeg ervaarde ik een taboe op er openhartig over praten”

Carla (48): “Ik kreeg te horen dat ik niemand moest vertellen dat ik ziek was. Dat vond ik vreemd. Waarom zou ik dit verbergen? Vooral de wat oudere generatie binnen mijn cultuur – en daarbuiten ook - reageerde zo.

In de Kaapverdiaanse gemeenschap is het niet gebruikelijk om je vuile was buiten te hangen. Wat er gebeurt in huis, blijft ook binnenskamers. Dat stamt nog uit de tijd dat Kaapverdië nog onder het regime van Portugal zat. Mensen vertrouwden elkaar niet want er waren spionnen onder de bevolking. Van hun ouders kregen ze mee om zo min mogelijk te communiceren met mensen buiten je eigen huishouden. Als er problemen zijn in het huishouden, dus ook ziekte, wordt dat liever verzwegen.
Wat er in huis gebeurt, blijft binnenskamers. De 2^e generatie heeft dat meegekregen van hun ouders. Vandaar ook dat als er problemen zijn, er weinig hulp wordt gevraagd. Door de jaren heen is er wel degelijk een verschuiving gaande vanuit de 2^e generatie. Die praat en communiceert juist wel. Hierdoor ontstaan soms conflicten met de 1^e generatie.

Ik herinner me dat iemand zei het juist fijn te vinden om er face-to-face met mij over te praten. Blijkbaar is dat toch nog niet voor iedereen ‘normaal’. Ik stelde mezelf toen als doel om er open over te praten. Om kanker bespreekbaar te maken. 

Hormonen en IVF

In 2012, een dag voor kerst kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik was 37 en had een sterk verlangen naar een kind. Een jaar lang had ik geprobeerd zwanger te worden. Zonder succes. Na de chemotherapie en bestraling moest ik hormoontherapie ondergaan, wat zou resulteren in een kunstmatige overgang. Hierdoor zou ik de komende 5 jaar niet in staat zijn om zwanger te worden.

In overleg met de oncoloog en gynaecoloog kon ik een IVF-traject in om embryo’s in te laten vriezen. Dat lukte. Voordat ik aan de behandeling begon, lagen er 3 embryo’s in de vriezer. Daarna startte de chemo. Zes behandelingen, om de drie weken. De week tussen de behandelingen door noemde ik de vakantieweek. Die week deed ik alleen maar dingen die me vreugde brachten. Hoogtepunt was optreden met het gospelkoor tijdens The Passion in Den Haag. Het podium was mijn thuis en entertainen was mijn therapie. Ik was danseres. Dansen lukte niet meer maar het gospelkoor was precies wat ik nodig had in die periode. De liefde en saamhorigheid van het koor gaven zoveel energie!

Beste beslissing ooit

Na alle behandelingen startte ik met hormoontherapie. Dit deed ik 2 jaar, tot het moment voor mij kwam om te stoppen en voor het moederschap te gaan. De artsen adviseerden me dit niet te doen vanwege de risico's. Maar ik stond achter mijn beslissing. Uiteindelijk stemden zij ermee in. Helaas lukte het niet met de embryo’s. Mijn wereld stortte nog verder in toen de artsen zeiden dat het er naar uit zag dat ik geen kind meer kon krijgen.

Ik accepteerde mijn lot dat moederschap niet voor mij was weggelegd. Ook besloot ik niet verder te gaan met mijn medicijnen. Het was goed zo. Dat bleek 2 jaar later de beste beslissing ooit. Want ik was onverwachts zwanger! De artsen waren net zo geschokt en verrast als wij waren. Mijn zwangerschap noemden ze zeer bijzonder. Ik voelde me gezegend en ben trots dat ik naar mijn innerlijke stem heb geluisterd.

10 jaar geleden

Tijdens mijn jaarlijkse controle afgelopen mei, herinnerde mijn oncoloog mij eraan dat ik tien jaar kankervrij ben. Deze mijlpaal doet me beseffen dat elke dag een geschenk is, en ik koester elk moment met een hart vol dankbaarheid en vreugde.

Toen mijn schoonzus, tevens collega, aankondigde dat ze samen met enkele collega’s mee zou rennen met de 10 kilometer van de Rotterdam Marathon, voelde dat voor mij als een prachtige uitdaging voor 2024. De gedachte ook om dit te koppelen aan het steunen van KWF gaf me een diep gevoel van voldoening en betekenis: 1 km voor elk jaar dat ik “schoon” ben.

Deze run markeert een viering van 10 jaar kankervrij leven en de zegeningen die het met zich meebrengt. Het is een herinnering om de kracht, liefde en vreugde te koesteren die elke kostbare dag brengt.

Op de dag van mijn run zal ik een eerbetoon brengen aan al mijn lotgenoten; zij die de strijd verloren hebben, zij die deze doorstaan hebben en zij die momenteel de uitdaging aangaan.”

Wil je Carla's actie steunen?

Ga naar Carla's actiepagina