Marcel Wierckx

Zo vroeg!? 

Ik zou dat niet kunnen horen. 

Knap hoor. 

Nee, hardlopen is niks voor mij. 

Is er iets mis met je? 

Er is iets gebeurd! 

Dat vind je leuk!

Zomaar wat opmerkingen die ik een aantal keren voorbij hoorde komen. 

En vroeg opstaan ​​is niet leuk. Maar deze periode gaat het opstaan ​​iets gemakkelijker. Toen ik trainde voor mijn eerste marathon tijdens de winter was dat vele malen lastig. Om mijn gezinsleven niet teveel te belasten ging mijn wekker afhankelijk van de afstand die gedaan moest worden rond de klok van 6 uur. 2 glazen water, een halve banaan en gaan. Nu is het licht buiten. Toen was het donker….

Erg donker. Zo donker dat ik met lichtjes liep. Er waren tijden dat de regen tegen de ramen aan het klotsen was. Dat de temperatuur rond het vriespunt lag. Zie dan maar eens je bed uit te komen. Weg van dat warme lichaam. Maar om het dan toch te doen. Keer op keer. Dat maakt je mentaal sterker. Ik ben ervan overtuigd dat je dit ook in al het andere kunt toepassen. Het gaat nou eenmaal niet altijd zoals je wilt. Om in de shuffle maatschappij waarin we nu leven, zelf naar buiten te gaan, om enkel en alleen met je jezelf bezig te zijn. Voelt heerlijk. 

Om vanuit die drukke stad, in de vroege ochtend even de natuur op te zoeken. En in de winter is de zonsopgang het allermooist. 

Ik las eens ergens een stelling dat hardlopen met muziek valsspelen is. Dat de motivatie vanuit jezelf moet komen. Ik loop lange langzame runs met podcasts aan, intervallen met  snelle muziek of rock. Sinds ik dat las, probeer ik ook steeds vaker zonder koptelefoon de deur uit te gaan. Dat is zeker een andere koek. Maar je bent je wel wat meer bewust van het hier en nu. Zo proberen we af en toe wat nieuws: een nieuwe route, andere koptelefoon, nieuwe podcast. Om telkens weer op te staan. Keer op keer.