“Wat heb ik aan die borsten als ik over 5 jaar uitzaaiingen heb”

Annemieke (37): “Op 8 maart sluit ik een periode van angst en verdriet af. Dan is het precies een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. En het is de dag van de City Pier Night Walk. Ik doe mee samen met een team van familieleden en we halen geld op voor KWF. Ondanks dat ik veel steun van ze kreeg, is zo’n traject toch eenzaam. Ik denk dat het een moment van bezinning wordt.

Jeuk

Het was bijna voorjaarsvakantie toen ik naar de huisarts ging. Mijn tepel jeukte. ‘Maak voor de zekerheid toch maar een mammografie,’ was het advies toen ze na wat onderzoek niet direct iets zag. Die plande ik een week later, want ik had al een tripje naar Disney staan met m’n zoontje. De maandag na de vakantie ging ik naar het ziekenhuis. Ik stuurde nog een berichtje naar mijn collega’s dat ik iets later zou zijn. Maar na die maandag ben ik nooit meer op kantoor geweest.

Tikkende tijdbom

Na de mammografie kreeg ik snel een echo en een biopt. Twee dagen later kwam de definitieve diagnose: borstkanker. Er volgde een vloedgolf aan afspraken, waaronder een MRI en genetisch onderzoek. Ik koos voor de borstbesparende operatie, omdat er maar één plekje in mijn borst zat. Ik wilde niet langer wachten en de kans dat ik een genmutatie had was minimaal. Na de operatie belde de geneticus met de schokkende ontdekking van een genetische afwijking, waardoor de kans op herhaling flink toenam (55-65%). Het voelde als een tikkende tijdbom die ik alleen kon ontmantelen door mijn borsten preventief te laten verwijderen.

Rouw

Het besluit om mijn borsten preventief te amputeren nam ik al binnen een paar dagen. ‘Wat heb ik aan die borsten als ik over 5 jaar allemaal uitzaaiingen heb?’ dacht ik. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. Het ziekenhuis gaat hierin heel secuur te werk. Zo kreeg ik een verplichte denktijd en afspraken met verschillende zorgverleners waaronder de psycholoog. Ik ben echt wel door een periode van rouw gegaan. Ik praatte er over met andere vrouwen en kreeg veel bevestiging voor mijn keuze. Vlak voor de operatie liet ik mijn borsten fotograferen. Die fotoshoot is een blijvende herinnering en daar ben ik erg blij mee.

Eenzaam

Ik ontmoette veel lieve zorgverleners. Ze kenden me écht, ik was geen nummertje voor ze. Ook de mensen om mij heen en de kaartjes van soms onverwachte afzenders hebben me onwijs gesteund. En toch is het een heel eenzaam traject. Van de ene op de andere dag doe je niet meer mee met het leven. Je werk, je sociale leven; alles staat stil. Met die borsten ben ik ook een stukje van mezelf kwijtgeraakt.

Met mijn schaarse energie wil ik van betekenis zijn voor anderen. Een vriendin die ook borstkanker heeft wees me op de City Pier Night Walk. En dat gaan we nu samen doen. Ik deelde mijn actie voor Wandel tegen kanker met mijn familie en stuk voor stuk gaven zich op om met mij mee te lopen. Het maakt het mooi dat we die periode van angst en verdriet op deze manier sámen afsluiten.”