‘Ik had haar graag meer tijd met haar kleinkinderen gegund’
Frank (58) rent tegen kanker tijdens de NN Marathon Rotterdam. Hij doet dit voor zijn moeder Rita, die 20 jaar geleden overleed aan borstkanker. ‘Als ze de ziekte nu zou hebben, had ze nog geleefd. Daarom is elke euro die we besteden aan onderzoek naar kanker het meer dan waard.’
Kleinkinderen als medicijn
‘Mijn moeder was het allerliefste mens op aarde. Ze heeft het in haar leven niet bepaald makkelijk gehad. Ze kreeg borstkanker toen ze nog jong was en is 10 jaar onder behandeling en controle geweest. Ze heeft in die tijd haar borsten laten verwijderen. Alles gedaan om te overleven. Na 10 jaar was ze genezen. Maar anderhalf jaar later bleek de ziekte toch uitgezaaid naar haar botten en was er niets meer aan te doen. Ze was juf op een peuterspeelzaal en was dol op kinderen. Haar eigen kleinkinderen heeft ze maar kort mee kunnen maken. We noemden mijn zoons altijd haar ‘medicijn’ als ik met ze langskwam. Ze knapte er echt van op als ze de jongens zag. Ik had haar zo graag meer tijd met haar kleinkinderen gegund.’
Ze zou nu nog geleefd hebben
‘Als mijn moeder nu ziek was geweest, zou ze nog geleefd hebben. Dat maakt het voor mij extra schrijnend. Ze heeft toen geen nabehandeling met chemotherapie gehad, waardoor de kanker toch weer terugkwam. Daarom vind ik het belangrijk om geld op te halen voor KWF. Zodat mensen nu en in de toekomst wel blijven leven.’
Nooit opgeven
‘Sportiviteit zit in onze familie. Mijn moeder was professioneel turnster en mijn vader was ook een enorme sportman. Hij tafeltenniste op hoog niveau en liep allerlei hardloopwedstrijden, waaronder de marathon van New York en Berlijn. Ik was daar in zijn glorietijd niet zo mee bezig, maar toen hij 5 jaar geleden plotseling overleed vond ik in zijn huis een enorme hoeveelheid bekers en medailles. Ik vind het achteraf jammer dat ik toen hij nog leefde niet meer betrokken bij was bij al zijn prestaties. Ik heb ontzettend veel respect voor alles wat hij heeft bereikt op sportief gebied. Van hem heb ik geleerd om nooit op te geven.’
Groepsknuffel voor de finish
‘Ik loop deze marathon dus voor allebei mijn ouders. Het wordt mijn 4e en mijn laatste. Daarna sluit ik het af. Ik ben eigenlijk een slechte hardloper, sprinten is meer mijn ding. Een marathon is voor mij een struggle, de afgelopen 3 keer ging ik echt stuk. Maar eerlijk: ik voel nog steeds de behoefte om mijn vader – die enorme doorzetter – trots te maken. Ik hoef geen toptijd neer te zetten, maar ik wil hem wel helemaal rennen, zonder looppauzes. 100 meter voor de finish bij de Coolsingel staan mijn zoons me met hun vrienden op te wachten. Voordat ik de finish overga, val ik ze eerst in de armen. Ook al gaat dit ten koste van mijn tijd. Die groepsknuffel is me honderd keer meer waard.’
