‘Na de eerste schok zeiden we: “We gaan ervoor"’

Bob (34) rent tegen kanker tijdens de TCS Amsterdam Marathon zijn eerste hele marathon. Hij doet dit voor zijn vader Cock, die in oktober hoorde dat hij slokdarmkanker had: ‘Dit betekent zoveel meer dan alleen mijn eigen uitdaging.’

Ruimte voor emoties

‘Mijn vader had al een tijdje last van een soort brok in z’n keel. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek dat hij slokdarmkanker had. Natuurlijk hebben we dit nieuws wel even moeten verwerken. Ik was zelf op het moment van de diagnose op vakantie in Japan. Door de afstand kwam het bij mij niet direct helemaal binnen. Maar eenmaal thuis kwamen we vaak met het gezin bij elkaar en hebben we er veel over gepraat. En was er ruimte voor emoties. Na de eerste schok schakelde iedereen over naar de actiemodus: ‘We gaan ervoor’. Die instelling typeert ook mijn vader. Hij is erg pragmatisch, een aanpakker.’

Kast in elkaar klussen

‘Gelukkig was mijn vader er vroeg bij. En kon hij goed behandeld worden. 3 maanden lang kreeg hij bestraling en chemotherapie. Van de chemo was hij alleen de dag erna wat ziekig. En de bestraling zorgde voor een branderige huid. Gelukkig trok dat na de behandeling snel weg. Eigenlijk ging hij gewoon zo veel mogelijk door met zijn leven. In het weekend kluste hij gerust een kast bij mijn zusje in elkaar. Mijn ouders kregen hulp van familie en vrienden, als dat nodig was. Maar het meeste deed mijn vader zelf.’

Volop genieten

‘Mijn vader is nu klaar met de behandeling. De arts kon de tumor niet weghalen met een operatie. Het is daardoor lastig om te zeggen of alles helemaal weg is. Liever hoor je natuurlijk dat dat wel zo is. Maar mijn vader wordt goed in de gaten gehouden. Dat is voor nu in ieder geval een fijne gedachte. De ziekte heeft mijn vader nergens in tegen gehouden. Hij zit nog steeds zelden stil, helpt graag anderen en geniet samen met mijn moeder van hun pensioen.’

Samen met mijn moeder

De band met mijn moeder is sterker dan ooit te voren. Zij weet als geen ander wat ik doormaak. We stemmen nu zelfs onze ziekenhuisbezoekjes en thuiszorg afspraken op elkaar af. Mijn moeder thuis aan het infuus en ik aan de maandelijkse injectie om mijn cyclus plat te leggen. Tsja, het is bizar maar af en toe kunnen we er wel om lachen.

Geoliede machine

‘Het is intens om zo’n ziekte van dichtbij mee te maken. Maar ik heb ook gezien wat voor geoliede machine het ziekenhuis is als het gaat om kanker. Hoeveel mensen er betrokken zijn bij de behandeling. En wat voor geweldige zorg iedereen levert. Ik draag daar graag aan bij. Daarom ren ik in oktober mijn eerste hele marathon in Amsterdam voor KWF.’

Niet alleen mijn eigen uitdaging

‘Ik heb al best wat halve marathons gelopen, maar bij zo’n hele kan ik me nog weinig voorstellen. Het betekent ook nog eens zoveel meer dan alleen mijn eigen uitdaging. Ik vind het geweldig om te rennen, maar ik doe het niet alleen voor mezelf en mijn vader. Ik doe het voor kankeronderzoek. En mijn vader? Die staat aan de zijlijn om me aan te moedigen. Ik besef heel goed: het had ook anders kunnen lopen.’