Deborah van Bezu

The Road to Rotterdam Marathon

Wie mij een beetje kent, weet dat ik sportief ben en niet van half werk houd. Sporten is mijn uitlaatklep, mijn manier om het hoofd leeg te maken en mijn grenzen te verleggen. Maar eerlijk is eerlijk: tot 2020 was hardlopen meer een noodzakelijk kwaad dan een passie. Conditie moest ergens vandaan komen, en de loopschoenen waren daar simpelweg het middel voor.

Totdat iemand mij uitdaagde om een halve marathon te lopen. Een tikje naïef zei ik “ja”, en al snel zat ik midden in de trainingen. De Berenloop van 2020 werd door corona afgelast, maar het zaadje was geplant. Een jaar later liep ik mijn eerste halve marathon — en met elke kilometer groeide mijn plezier in hardlopen. Daar, op dat moment, ontstond het idee: ooit ga ik de marathon van Rotterdam lopen.

Van droom naar tegenslag

Vol enthousiasme begon ik richting dat doel te trainen. Maar zoals dat vaak gaat, liep ik onderweg tegen een muur. Rond kerst raakte ik geblesseerd aan mijn schenen. In april volgde de diagnose: compartimentsyndroom in beide onderbenen. Een domper, maar ik besloot door te zetten. Een operatie bood perspectief, en ik hield me vast aan de gedachte dat ik voor kerst weer zou kunnen lopen.

Ondanks de beperkingen bleef ik bewegen. Soms met tegenzin, vaak met creativiteit, maar altijd met de behoefte om fit te blijven en mijn uitlaatklep niet kwijt te raken. Het dwong me om mijn lichaam écht te leren kennen.

Maar de weg was hobbeliger dan verwacht. De eerste operatie mislukte. Na consulten bij een onderbeenspecialist in Den Haag en een chirurg in Eindhoven bleek dat het probleem niet verholpen was. Dus lag ik afgelopen februari opnieuw op de operatietafel.

De weg vooruit

En nu? Nu, een half jaar later, ben ik terug. Niet op mijn oude niveau, maar met frisse moed en een doel dat feller brandt dan ooit. De halve Berenloop op Terschelling staat binnenkort op de agenda — de generale repetitie. Daarna is het tijd voor het grote werk: de marathon van Rotterdam, mijn lang gekoesterde droom.

Het pad ernaartoe zal niet alleen uit rechte stukken bestaan. Er zullen hobbels zijn, momenten van twijfel, misschien zelfs pijn. Maar elke stap brengt me dichterbij. En ik loop niet alleen voor mezelf. Ik loop ook met de gedachte aan al die mensen die hun eigen strijd hebben gevoerd tegen kanker. Hun kracht en doorzettingsvermogen neem ik mee, kilometer na kilometer.

Rotterdam wacht. En ik ga er alles aan doen om daar over de finish te komen.