Fleurwandelt

Vroeger zwommen we, zo ver mogelijk, als kind is dat geweldig. Samen wandelen? Nee pap, dat is toch saai. Zo’n acht jaar later ben ik er achter gekomen dat wandelen helemaal niet saai is. Het is juist een hele interessante activiteit. Het rondlopen, het nadenken, het luisteren, het kijken, eigenlijk is dit veruit de grootste mentale uitdaging. In je eentje lopen, uren lang. Ga het maar eens doen, ontdek maar wat er stiekem allemaal te zien en te horen is. Zo begon ik met wandelen. Geïnspireerd door papa, liep ik door de lege straten van Amsterdam. Wat leven we eigenlijk in een mooie wereld, en wat kijken we te weinig om ons heen. De stilte, de vogels die fluiten, de zon die opkomt. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar moeten we dit niet juist waarderen? Elke dag weer, steeds opnieuw. Ik sta ’s ochtends vroeg op, begin met m’n ochtendwandeling. Niemand is nog wakker, ik heb de stad voor mij alleen. Elke stap, elke straat, elke seconde. Zoeken naar uitdagingen, zoeken naar manieren om de wereld een stukje mooier te maken. Het leven is eindig, laten we er van genieten, van ieder moment!

Ik ben Fleur, en samen met jou kom ik in actie. Acht jaar geleden kreeg mijn moeder kanker. Ze ging de strijd aan, en won! Acht jaar geleden kreeg ook mijn vader kanker. Darmkanker, al helemaal uitgezaaid. Hij zou nog maximaal vijf jaar leven, dit werden echter vijf maanden. Hoe kan zoiets gebeuren… hoe ga je hier mee om? De jaren na zijn overlijden waren zwaar. Het is niet te begrijpen, niet te verwerken, er is niets wat je kan doen. Toch ga je door, je moet wel. Toen vorig jaar m’n opa overleed, aan dezelfde ziekte, gaf het een beetje trootst dat hij nu bij papa is. Samen zitten ze boven biertjes te drinken. Samen kijken ze vanaf een afstand met ons mee. Ze zijn trots, ze zijn samen. Maar in januari, toen een vriendinnetje te horen kreeg dat ze darmkanker had, was het voor mij wel echt klaar. Dit kwam wel heel dichtbij. We moeten hier iets aan doen! Samen kunnen we zo ontzettend veel betekenen. Laten we er voor zorgen dat we steeds beter worden in het aanpakken van deze verschrikkelijke ziekte! Laten we er voor zorgen dat we onze opa’s, oma’s, vaders, moeders, ooms, tantes, broers, zussen, neefjes, nichtjes, vrienden en vriendinnen niet meer hoeven te verliezen aan kanker. Ja, we gaan dit doen. Ja, we zetten ons in!

Het startschot is gegeven, ik heb in één dag 87 kilometer gelopen en een week later m'n eigen vierdaagse gelopen (4 dagen 40km per dag). Er is veel motivatie voor nodig om zoiets te bereiken, dat begrijp ik pas achteraf. Wanneer ik wandel voel ik me verbonden met mijn vader, met mijn opa, met de natuur, eigenlijk met iedereen. Daarom wil ik graag iets betekenen, daarom wil ik graag in actie komen. Het lopen van lange afstanden is een mentale strijd, een strijd die ik graag aan ga. Daarom ga ik in augustus het Pieterpad lopen. Dit is iets wat mijn vader graag had willen doen. Hij kan het niet meer, ik wel. In tien dagen ga ik van Pieterburen naar de Sint Pietersberg lopen, 500 kilometer in totaal, dus 50 kilometer per dag. Voor elke kilometer doneer ik 1 euro aan KWF. Ik zou het fantastisch vinden als jij ook iets wil doneren, al is het maar een euro! Elk beetje helpt. We gaan samen zorgen voor een betere wereld, waarin kanker niet meer levensbedreigend is.