Milica rent tegen kanker

Mijn voorlaatste PR stond al jaren: 1:52, deze tijd hoopte ik in Amsterdam te verbreken en daar heb ik ook op getraind. Met een beetje geluk zou ik er net onder kunnen duiken maar ik wist dat het pittig zou worden. Die zondag 19 oktober was ik er klaar voor: hard getraind, goed afgebouwd, wel een beetje verkouden helaas, gezonde wedstrijdspanning, en perfect hardloopweer, droog, fris en windstil. Ik baalde wel dat ik me een beetje ziekig voelde, maar toen ik eenmaal aan het rennen was, voelde ik daar helemaal niets meer van, sterker nog, ik heb 21km en een beetje alleen maar genoten. Wat was het weer mooi om door mijn eigen Mokum te lopen, langs zoveel plekken met zoveel herinneringen, inclusief mijn geliefde Javastraat waar zoveel mensen stonden, kippenvel! En ondertussen liep ik als een trein, ruim 10 seconden per km voor op mijn schema! Pas na 17km begon ik het een beetje te voelen, gelukkig was dat precies het punt waar mijn gezin stond te juichen. Als je dan je kleine kinderen ziet staan met borden "hup mammie hup", dan kun je er wel weer even tegenaan! De foto is ter hoogte van het Oosterpark, vlak voor dat moment. Uiteindelijk ben ik de finish over gekomen in 1:48, een tijd die ik absoluut niet had verwacht te lopen en ik had zelfs nog energie over voor een paar fist pumps en een sprongetje! 
Maar goed, terug naar de CPC Run in maart: ik moet dus onder de 1:48 gaan lopen, dat wordt heel hard trainen! Inmiddels heb ik er al vier trainingsweken op zitten en ben ik on track. Nu volhouden en niet geblesseerd raken! Aan mijn inzet zal het in elk geval niet liggen, dat beloof ik.