Miranda de Ruijter

Today is the day

Geen aftellen meer, geen uitstel van een trainingsrondje maar wel gierende zenuwen. Waar komen die ineens vandaan? 

Ik heb al eerder een run gelopen voor het KWF, zenuwen had ik toen niet echt. Dus what's up Mie? (Wie mij persoonlijk kent weet dat "Mie" een van m'n bijnamen is.) 

Is het dat ik wil dat m'n zus trots op me zou zijn? Ik weet eigenlijk donders goed dat ze dat is. Die barste bijna "uit haar voegen" van het trots zijn bij m'n vorige run.

Heel eerlijk.. ik denk dat het de emoties zijn die ik aanzie voor zenuwen. Zenuwachtig zijn is wel makkelijker dan verdrietig zijn. Zo. Daar staat het dan. Struisvogel die ik ben.

Met m'n kop in het zand ben ik aardig overeind gebleven maar er komt een moment dat je eerlijk moet zijn naar jezelf toe. Mijn zus is er niet meer. En God is een klootzak.  

Spanning en sensatie

Spanning en sensatie ten top hier. Stoot ik, heel kneuzig, gisterochtend m'n voet. Dikke, pijnlijke tenen als gevolg. Nu nog. Ik zei het al: kneuzig. 

Hartstikke onhandig sowieso, je voet stoten, maar met de run over een week of 3 is het natuurlijk slechte timing.

Vandaag stond een training gepland. Want ja, ik wil de Gemert city run wel in een beetje een leuke tijd lopen.

Spannend dus. Kan ik überhaupt rennen vandaag? 

Voel je de cliffhanger? ;)

Ik hou je niet langer in spanning. Het lukte. Weliswaar slechts 4 km maar hé,  als je denkt dat het helemaal niet gaat dan is dat een flinke meevaller. 

Door weer en wind

Letterlijk. Want het regent en het waait flink. Maar hé, ik heb niet voor niets een regen-sportjack. 

En het mooiste is: dit is mijn ren-weer. Het ging hartstikke lekker en ik lig weer aardig op koers voor de run. Met nog een week of 8 om te trainen heb ik er alle vertrouwen in.

Ik loop nu gemiddeld 8,8 km p/u en ik loop netjes de 5 km uit. Nu een tandje erbij de komende weken en dan komt het zeker goed.

En ik zit bijna aan de €400,- aan sponsorgeld! Vorig jaar had ik een super mooie €800,- maar hier ben ik ook heel blij mee!! 

Dankjewel allemaal!!! Op een dag gaat het lukken: niemand die nog sterft aan kanker. 

Verwerking

Vandaag een blog geschreven over de overlevingsstand waar ik al een tijdje in rondloop. Eigenlijk gewoon wat zitten tikken zonder echt erbij na te denken. Geen idee dus of dit ook echt een stuk is geworden dat gepubliceerd wordt maar hè, voor de verwerking zal het vast goed zijn. 

Wie weet lees je em binnenkort op https://www.driessen.nl/samenslim/ 

De eerste training

Nou ja.. sinds een tijdje dan. 

Een aantal maanden lang had ik een haat- liefdeverhouding met hardlopen. Maar ja, de run is niet zo heel ver weg dus ik moet toch echt weer structureel gaan trainen. Dat excuus dat dan wel dan niet gaan hardlopen ook consequent is, zolang je maar dan wel dan niet blijft lopen, gaat me niet helpen.

Vanmiddag dus toch maar gegaan. Met frisse tegenzin. Het is wel heerlijk weer om buiten te zijn dus dat hielp. Maar m'n conditie is best wel naar de haaien. Gelukkig heb ik m'n sappie van de Appie waarmee ik vrij snel weer op kracht ben na een training. 

Maar goed, ik weet nu waar ik sta dus ik kan er volle bak tegenaan. 

En zoals de coördinator van KWF Helmond me vorig jaar aanmoedigde: Kom op Miranda! Ge wit war ge ut veur doet hè!

Trots!

Wauw! In 40 uur al meer dan € 200,00 bij elkaar! Dank jullie wel! Ook voor alle lieve berichten die ik binnen krijg. Doet me goed :)

Sponsoren jullie nog even lekker door dan ga ik aan de slag met in vorm komen voor de run. Die is trouwens op 11 mei, voor de geïnteresseerden. Ik ben dan te herkennen aan m'n rode KWF shirt en een eveneens rood hoofd ;)

http://gemertcityrun.nl/ 

https://www.facebook.com/gemertcityrun/ 

Auch

Auch.. een luie zondag op de bank is niet bevorderlijk om in vorm te komen voor de run. Rekken en strekken is geen overbodige luxe vandaag.

Maar heel eerlijk.. die luie zondag was niet de bedoeling. Om even mezelf spreekwoordelijk bloot te geven: het is zo'n dag. Zo'n dag waarop het ineens doordringt. Mijn zus is ******** overleden. 

Overdag voelt het meestal als niet waar. Want hoe kan zoiets nou waar zijn. We hebben het over ons Jo. Mijn zus. Die van geen opgeven wil weten en veel te veel heeft om voor te leven. Maar vandaag voelt het met momenten waar. 

Ik vraag een vriend van me om advies. Moet ik de emoties er nou laten zijn of afleiding zoeken? Hij weet (helaas) maar al te goed hoe het is. Hij raadt me aan de emoties er te laten zijn. Kak. Daar had ik niet op gehoopt. Maar ik weet dat hij gelijk heeft. 

We kunnen nog veel te weinig

Ook ik dacht dat kanker nooit zo dichtbij zou komen. Totdat het gebeurt denken veel mensen zo. Begrijpelijk ook. 

19 mei 2017 kreeg mijn zus de diagnose. Darmkanker. Kort daarna kwam de volgende klap: het was al uitgezaaid naar haar lever.

Mijn zus heeft alles aangegrepen wat mogelijk was maar is op 28 december 2018, op 36 jarige leeftijd overleden. 

2 kleine meiden moest ze achterlaten. Zij zullen zonder mama op moeten groeien. Haar man is de liefde van zijn leven kwijt. Onze ouders zijn een kind verloren en ik ben mijn grote zus kwijt. Hoe oneerlijk is dat?

En we zijn niet de enige familie die dit overkomt. Hoe is dat mogelijk? Dat moet toch niet kunnen?

Mijn zus krijg ik er niet mee terug maar ik hoop andere mensen dit te besparen door het KWF te steunen. 

Ik ga de Gemert city run lopen. Een mooie ronde hardlopen in Gemert, waar mijn zus met haar gezin woonde. Hiermee hoop ik geld in te zamelen voor het KWF. Help jij mee?