Sarah Priems

23-6-2025 – Road to 10K | Reality Check

Tuesday 24th Jun

Vandaag was de temperatuur eindelijk weer eens aangenaam. Rond 14.00 uur trok ik mijn hardloopschoenen aan, vastberaden om te kijken hoe ver ik al was. Ik besloot het schema even los te laten en gewoon te rennen – kijken wat erin zat, hoe ver ik zou komen.

Maar al na één kilometer werd ik met de neus op de feiten gedrukt.
Au. Mijn kuit. Een bekende, vervelende steek. En ik wist meteen: dit is niet iets om weg te rennen. Ik moest stoppen.

Geen keuze. Geen discussie.
Omgekeerd, terug naar huis. Teleurgesteld, maar ook met één duidelijke les in m’n hoofd:

Lief zijn voor jezelf is óók belangrijk.

Mijn lichaam gaf een grens aan, en het is aan mij om die serieus te nemen. Dus nu: rust. Veel wandelen. Niet pushen, wel bewegen. Als de pijn weg is, pak ik het rustig weer op.

Deze road to 10K is niet recht, niet perfect. Maar het is míjn weg – en ook dit hoort erbij.

Op naar herstel. Stap voor stap.

20-6-2025 – Road to 10K | Avondloop & Klein gezelschap

Tuesday 24th Jun

Vandaag stond training 3 op het programma. En wat was het warm! Waar ik eerder nog slim ’s ochtends vertrok, besloot ik nu (enigszins noodgedwongen) na het avondeten te gaan. Maar eerlijk? Dat voelde toch echt anders.

De warmte hing nog in de lucht en mijn lijf had duidelijk al een volle dag achter de rug. Het was pittiger. Zwaarder. Ik merkte het meteen in m’n benen en in m’n tempo. Uiteindelijk deed ik er een minuut langer over dan de vorige keer. En toch… ben ik trots.

Want het schema zei: 1,5 minuut rennen, 1,5 minuut wandelen – en dat heb ik volgehouden, tot aan de 5 km.
Stap voor stap, op eigen kracht.

Maar ik was niet alleen vandaag. Mijn zoon van 5  ging gezellig mee. Op zijn fietsje. En geloof het of niet: ook híj had gewoon 5 kilometer in zijn beentjes! 🏃‍♂️💥
Tussendoor kletsten we wat en genoten we van de avondlucht. Het was stiekem gewoon heel gezellig. Een moeder-zoon training. Eentje om te koesteren.

Niet elke training hoeft sneller of beter. Vandaag was zwaarder, maar óók waardevoller.

Op naar de volgende!

❤️

18-6-2025 – Road to 10K | Nieuwe schoenen, nieuwe energie! Blog 2

Wednesday 18th Jun

Bij een nieuw doel horen natuurlijk nieuwe schoenen. Mijn oude hardloopschoenen – ergens uit het pre-kindertijdperk, zo’n 10 jaar geleden – konden echt niet meer. Tijd voor een frisse start. En wát een verschil. Vandaag liep ik op wolken! 🏃‍♀️☁️
Dat gevoel was er niet alleen in mijn voeten, maar ook in mijn tempo. Dankzij het intervalschema van (jawel) ChatGPT tikte ik vandaag een nieuw persoonlijk record aan:
5 km in 41 minuten! 🎉
Vroeg vertrokken, want het was alweer behoorlijk warm. Maar de sfeer zat erin, en met die nieuwe schoenen voelde ik me gewoon lichter – in mijn hoofd én lijf.

16-6-2025 – Road to 10K - Postpartum Power | Blog 1

Tuesday 17th Jun

Zon, strakblauwe lucht en... warm. Héél warm. Toch trok ik vanochtend mijn hardloopschoenen aan. Het is begonnen: week 1 van mijn 14-weekse training richting de Tilburg Ten Miles – en mijn persoonlijke 10 kilometer voor het KWF.

Vandaag stond er een intervaltraining op het programma, gemaakt door niemand minder dan... ChatGPT 😉
1,5 minuut hardlopen, 2 minuten wandelen – herhalen. Simpel. Maar ook: effectief.

En eerlijk? Ik wilde méér. Ik voelde dat ik meer kon. Mijn lijf wilde door. Maar ik deed het niet.
Ik hou me aan het plan.

Terwijl ik jog en wandel, dwalen mijn gedachten af. Vandaag precies vijf jaar geleden werd ons eerste kindje geboren. Dat betekent dat ik op de kop af zes jaar niet écht heb hardgelopen.

Het was coronatijd. Crossfit sloot, zes weken kraamherstel en daarna… tja. Slapen was er nauwelijks bij. Sporten? Geen prioriteit. Daarna volgde onze dochter. En met haar – naast het geluk – ook maanden vol zorgen. Haar chronische oorontsteking putte haar uit, maar ook mij.

Ik was lichamelijk op. Mentaal kwetsbaar. Mijn lijf voelde zwak en zwaar. Ik wás ook veel zwaarder. Sporten was iets van 'vroeger'. Iets waar ik alleen nog maar naar keek, met een mengeling van verlangen en frustratie.

Na een jaar na de geboorte van Lexie kwam mijn herstel pas echt op gang. Ze kreeg buisjes, begon beter te slapen – en ik óók. Eindelijk kwam er ruimte. Tijd om aan mezelf te werken.
Mijn mindset knapte op, ik begon weer met sporten, en er ging maar liefst 16 kilo af. Ik voelde me sterker, helderder, meer mezelf.

En toen… werd ik weer zwanger. 😄
Fantastisch nieuws natuurlijk – maar ik was ook vastbesloten het deze keer anders te doen.
Ik wilde mezelf niet wéér verliezen in het postpartum leven. Geen complete pauze van mezelf, mijn doelen, mijn gezondheid.

En nu ben ik hier.
Een baby die slaapt. Een hoofd dat vooruit wil. Een lijf dat sterker wordt. En een hart dat wíl.

Deze 10K op 28 september gaat over veel meer dan meters maken. Het wordt mijn overwinning. Niet op een stopwatch, maar op de stem die jarenlang zei: “het lukt je toch niet”.

Ik luister nu liever naar de andere stem. De zachte, maar steeds krachtiger wordende stem die zegt:
“Je kunt dit. Op jouw tempo. Op jouw manier.”

Op naar de volgende training.