Vera Sluiter

Toen ik 10 jaar oud was besefte ik eigenlijk wat kanker inhield. Ik zat op de basisschool en ik had altijd één middag in de week waarop ik naar mijn opa en oma ging na school. Daar speelden we altijd samen spelletjes met mijn oma en als mijn opa thuis was van werk mochten we in de avond na het eten een film kijken. In de vakanties was het nog meer plezier omdat we dan altijd leuke dingen gingen doen. Zo gingen we naar pretparken en naar de bioscoop. In de pretparken moest mijn opa altijd met mij mee zodat ik in de enge attracties mocht, ookal vond hij dat zelf maar helemaal niks. Toen kreeg ik ineens te horen dat mijn opa ziek was, hij had kanker. En ineens gingen we niet meer naar pretparken maar op bezoek in het ziekenhuis, en bezoeken in het ziekenhuis werden bezoeken thuis aangezien het zeker was dat mijn opa niet meer beter zou worden. Een paar weken later, op een dag in de zomer werden mijn broertje en ik eerder opgehaald vanuit de BSO. We liepen binnen in de slaapkamer van opa en oma en daar lag hij op bed. Het leek alsof hij aan het slapen was, maar hij hoorde ons wel. Op die manier heb ik afscheid moeten nemen ookal weet je als je 10 bent niet helemaal wat dat inhoud. ‘Doei opa, doei lieve opa.’ Diezelfde avond werd mijn vader gebeld en wist ik dat het over was. Ondanks dat ik nog zo jong was mis ik hem elke dag, elke keer als ik een meisje met haar opa zie lopen zou ik willen dat ik dat nog een keer zou kunnen doen. Nu, 7 jaar later, wil ik in actie komen. Ik ren op 15 maart de CPC halve marathon en wil hiermee geld ophalen voor kankeronderzoek. Ik weet dat ik niet de enige ben met een verhaal. We zijn allemaal wel iemand verloren aan kanker. Dus ik vraag je om te doneren, voor mijn opa, voor hun, en voor iedereen die het nodig heeft. 

Van Vera❤️