Het is een wedstrijd.

Ik kom in actie tegen kanker middels de verkoop van mijn boek "Het is een wedstrijd."

Op 23 oktober 2020 werd het eerste exemplaar overhandigd van mijn biografie, die is vastgelegd in het boek: "Het is een wedstrijd." 

Het grootste deel van de opbrengst gaat naar twee goede doelen, namelijk: stichting Matchis en KWF. Door de aankoop van dit boek steun je deze doelen. Alvast dank mede namens deze goede doelen.

Een voorproefje van mijn biografie:

VOORWOORD

‘Frans Paymans heeft een boek geschreven.’ ‘Wie?’

Bij het horen van mijn naam zullen de reacties variëren: van ‘Wie is dat ook alweer’ tot ‘Nooit van gehoord’. Vreemd is dat niet. Want hoewel ik in de jaren 80 een paar honderd wedstrijden speelde in de Nederlandse ere- en eerste divisie, kon ik alleen al in Nederland niet in de schaduw staan van de groten. Een Cruijff, een Van Hanegem, een Van Basten, een Gullit, om er maar een paar te noemen. Toch denk ik dat veel mensen zich mij nog wel herinneren als speler van NEC (spreek uit: en-é-cé, op zijn Nijmeegs: en-ie-see).

Ik heb wedstrijden gewonnen en wedstrijden verloren. Maar sommige heb ik ook niet gespeeld: de belangrijkste was wel NEC-Barcelona. Omdat ik vastzat in (het toenmalige) Oost-Duitsland. Omdat ik zo nodig mijn hart moest volgen. Verderop lees je er alles over.

Raar woord eigenlijk: wedstrijd. Als je dat woord uit elkaar trekt, krijg je ’wed’ en ’strijd’. Alsof je zou kunnen wedden op een gevecht waarvan de uitkomst bij voorbaat nog niet vaststaat.

Ik heb in wedstrijden gestreden. Ik heb in het leven gestreden. Nou zijn er meer voetballers die ook in het leven hebben moeten strijden. Een Kieft, een Van der Gijp, een Depay…

Zo heeft iedereen zijn eigen (wed)strijd.

Mijn belangrijkste wedstrijd wist ik op het nippertje te winnen: in blessuretijd. Een zeldzame vorm van kanker die mij bijna noodlottig werd. Dit boek gaat over mij. Maar ook weer niet. Het gaat ook over de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of die op dit moment ziek zijn. Met dit boek hoop ik ze een hart onder de riem te steken. Ze te laten zien dat je met vechtlust meer kunt bereiken dan je denkt. Dat je nooit op mag geven. Ook al heb je zeker ook een flinke dosis geluk nodig.

Een boek dus voor iedereen die met die vreselijke K-ziekte te maken heeft en voor mijn fans natuurlijk, die ik zeker nog heb. Die bijvoorbeeld in 2012 tijdens de wedstrijd NEC-Feyenoord in De Goffert een prachtig spandoek toonden om mij sterkte te wensen.

Het grootste deel van de opbrengsten van dit boek komt ten goede aan de stichting Matchis, die een geschikte stamceldonor voor mij vond, en aan het KWF. Dankzij hen, de medische staf en de verpleegkundigen van het Radboud UMC ben ik er nog. Voor mij werkte het. Voor anderen niet. Er is nog zoveel wat we niet weten in de strijd tegen die ziekte.

Daarom, dankjewel voor de aanschaf van mijn boek, mijn verhaal. Het helpt anderen om die belangrijke wedstrijd ook te winnen.

Frans Paymans

ODE AAN DE WETENSCHAP

Aan de andere kant van de wereld, begin deze eeuw ergens in Amerika, begonnen twee artsen aan een onderzoek dat stillag op dat moment. Een studie naar een zeldzame vorm van kanker, het zogenaamde non-Hodgkin lymfoom of Mantelcellymfoom. Het was geen opdracht die moest worden uitgevoerd of een verplichting van hogerhand. Nee, ze deden het er gewoon bij: naast hun werk. Omdat er nog maar weinig onderzoek naar was gedaan en er dus veel te ontdekken viel. Omdat het leuk was om te doen. Omdat ze nieuwsgierig waren. Omdat ze het goed konden vinden met elkaar. Omdat…

Welke redenen ze ook hebben gehad, één ding staat vast.

Dankzij deze twee mannen leef ik nog.

PROLOOG

Voordat ik ga slapen, wil ik nog een jeugdherinnering aan je vertellen. Eentje waar ik nog vaak aan heb teruggedacht. Het was in de jaren 60, aan het eind van zo’n vrije woensdagmiddag die als een heerlijke oneindigheid voor je lag, maar altijd weer voorbij was voor je het wist.

Ik sta in het keukenraam. Een kleine jongen in een Feyenoord-pyjama, rugnummer 10. Daaroverheen een parachute die, net uit de verpakking, wat onhandig op mijn schouders rust. Blote voeten op de vensterbank, tenen hangend over de rand. Mijn mond een streep van de spanning. Ik buig voorover en kijk de diepte in. Vanuit mijn ooghoek zie ik de buurvrouw de hand voor haar mond slaan.

Mijn meester in de tweede klas was broeder Damasus. Een broeder met goede bedoelingen, wat in het licht van de geschiedenis best bijzonder was. Om de kinderen te motiveren, had hij een beloningssysteem ingevoerd. Deed je goed je best, dan kon je een muntje verdienen. Had je genoeg muntjes, dan mocht je een cadeautje uitkiezen. Op een dag werden de cadeautjes die je kon winnen voor ons uitgestald.

En toen lag daar ineens die parachute. Kon je van iets hoogs af naar beneden springen: zweven door de lucht.

Ik besloot extra mijn best te doen. Armen over elkaar, rechtop zitten en opletten. Praten deed ik al niet veel.

Na een paar weken had ik genoeg muntjes. In de gezegende hand van broeder Damasus telde ik ze nog eens na. Met de parachute onder mijn arm liep ik haastig naar huis, stopte hem onder mijn bed en ging voetballen. Na het eten haalde ik het ding uit de verpakking, liep naar de keuken, deed hem om en klom op de vensterbank. De zon was achter de horizon aan het verdwijnen, maar treuzelde nog wat.

Op woensdagavond halfzeven sprong ik de wereld in. Schade: twee geknakte viooltjes, pijnlijke billen en een blauwe plek op mijn chocoladebeen.

Ik wist meteen dat ik iets doms had gedaan. Niet nagedacht. Lag ik daar.

Soms gaat dat mis. Zo is het leven.

Wist ik veel.

Ik was nog maar zeven tenslotte. Het leven was nog maar net begonnen.

?????Nieuwsgierig geworden?????

Ga naar mijn website:

                 www.franspaymans.nl

en bestel het boek met de titel:

                        Het is een wedstrijd


Alvast dank voor je steun.

Frans Paymans