Kawita Pahladsingh

Verhuizen naar chemo

Eind juni. Net verhuisd van Bussum naar Rotterdam. Geen keuken, wel een koelkastje, magnetron en een eettafel die officieel mijn kookeiland werd. Dozen gingen fanatiek van links naar rechts: uitgepakt = winst.

Tot mijn oksel pijn deed. Vast een spier. Van het sjouwen. Dacht ik.

De huisarts dacht daar anders over. Die vond niet alleen een bult in mijn oksel, maar ook een “knikker” in mijn borst. Eentje die ik al járen kende en netjes had genegeerd. Littekenweefsel, dacht ik. Geen paniek zaaien. Spoiler: dat was optimistisch.

Wat volgde was een medische speedrun: mammogrammen, echo’s, biopten, scans, zaadjes (nee, niet om te planten) en eindeloos geprik. En toen het woord: borstkanker, fase 3, triple negatief. Klinkt als een slechte Airbnb-review. Behandelplan lag al klaar. Tijd om na te denken: nul.

Mijn dochter was heerlijk nuchter: “We gaan dit doen mam. Van alle kankers is dit de beste om te hebben.” Niet mijn droomtitel, maar oké.

Chemo dus. Met ijskap (gratis hersenbevriezing), een infuus waardoor ik half knock-out raakte en het optimistische idee na kuur drie: dit wordt een eitje.

Haha. Nee.

De vermoeidheid werd next level. Mijn haar vertrok alsnog. Emoties kwamen zonder uitnodiging. Mijn lijf was moe, mijn hoofd ging rare dingen denken en ineens was hulp vragen de zwaarste bijwerking. Ik, die altijd anderen helpt, at brood met pindakaas en werd professioneel waterdrinker-met-constant-plasdrang.

Toch: de tumor kromp. Van 6,5 naar 3 cm. Geen confetti, wel hoop. Met bloedtransfusies, vertragingen en veel twijfel gingen de kuren door. En nu? Op naar de operatie. 

Ik heb geen wimpers meer, oefen met plakexemplaren en kijk de feestdagen tegemoet. Chic eten op kerstavond, zoals vroeger.

En daarna? Stap voor stap verder.

Niet hoe ik mijn verhuizing had gepland.

Maar hé — de keuken is af. En ik ook. Nog even. 💪✨