467 Miles Against Cancer

Vierde sponsorrit van Utrecht naar Berlicum

Na een best heftige week kijk ik weer eens in de wind app en zie dat het gunstig is om van Amsterdam naar Rotterdam te fietsen. Na de informatie over het Coronavirus en de aangescherpte maatregelen in de grote steden in de randstad besluiten we echter om een andere rit te kiezen; dus wordt het van Utrecht naar huis. Minder gunstig wat betreft de wind, maar dit geeft ons de gelegenheid om als slotrit Berlicum /Eindhoven te fietsen. Daar kunnen dan ook  nog mensen bij aansluiten, wandelend, hardlopend of op de fiets. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

De rit was mooi

We zijn met de fiets weer naar den Bosch gereden en daar op de voor ons ondertussen vertrouwde en rustige trein gestapt in de richting van Utrecht. Daar aangekomen rijden we door een nog slaperig Utrecht. Op straat zien we wat sportieve mensen op de fiets en joggend van de ochtend genieten. De route voert ons weer langs het Sint Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Langs prachtige vaarten en sloten, door de polder. Wat hebben wij veel water in ons landje. Ook rijden we langs de A2, over fietspaden die je vanuit de auto nooit ziet. We kruisen de A2 meerdere keren en maken daardoor best wat onverwachte hoogtemeters. De rit verloopt verder soepel en we lunchen in Zaltbommel. We hebben niet voor de kortste route gekozen omdat we dan nog twee keer een pondje moeten gebruiken. We gaan via Hedel en Den Bosch naar Berlicum. Onderweg blijkt dat we allemaal een zware week achter de rug hebben, want het gaat vandaag allemaal niet vanzelf. Ik merk zelf dat ik meer last heb van mijn buik. De tumoren in mijn buik maken dat het daar niet meer altijd vlot loopt, effe doorzetten dus en hopen dat de chemo zijn werk gaat doen.

Een voldaan gevoel

Thuis gekomen pakken we samen nog wat te drinken. Evalueren we de gedane inspanning en gaan we weer uit elkaar. De rit was een 84km lang, we zijn vroeg gestart en hebben dus nog een stukje van de zondag over. We hebben het vandaag niet cadeau gekregen, wat het gevoel alleen maar mooier maakt.

Sponsoring uit het buitenland

Terwijl ik aan het schrijven ben, trilt mij  telefoon. Ik krijg een berichtje van een goede vriend uit Noord-Ierland. Hij zegt dat hij graag een steentje bij wil dragen aan ons goede doel. Daarom doneert hij niet alleen, maar geeft aan om in zijn omgeving te kijken wat hij daar kan doen. Wie weet krijgen we dus nog hulp van over het water. Misschien gaan we donderdag en of vrijdag nog een etappe rijden als mijn buik en het weer het toe gaat laten.

Tweede en derde sponsorrit Nijmegen-Enschede en Eindhoven-Nijmegen

Weer een nieuwe week, met nieuwe kansen om dichter bij ons doel te komen. Het beloofd mooi weer te worden, maar de agenda’s van de teamleden staan vol. Sommigen van ons moeten door bijvoorbeeld Corona extra diensten draaien en dat maakt het fysiek extra zwaar. Daarom besluiten we onze start wat makkelijker te maken. We hebben ondertussen ook nog nieuwe wielerkleding gekregen. Dat maakt dat we er netjes op staan en comfortabel fietsen.

Op 9 september willen we van Nijmegen naar Enschede fietsen. Een flinke tocht, daarom besluiten we om de avond voor de rit al naar Nijmegen te vertrekken en daar te overnachten. Dat maakt dat we samen na het ontbijt al om 9 uur vertrekken, vlot bij het Radboud aankomen en vanuit daar kunnen starten. Het prachtige Nederlandse landschap trakteert ons op mooie poldergezichten, bossen en water. Wat hebben wij toch veel water in ons landje. We stoppen voor de lunch bij de Heikamp in Ruurlo. Daarna rijden we door naar Enschede. Daar worden we opgewacht door vrienden. We worden zelfs getrakteerd op Twentse krentenwegge met thee, maar vooral op enthousiasme. Nadat we weer een beetje op krachten zijn gekomen willen we graag met trein via Nijmegen naar huis terug. We mogen echter met de fiets niet in de spits reizen. Daarom gaan eerst nog wat eten en stappen daarna op te trein. In Nijmegen aangekomen gaan we via het hotel waar de auto’s staan weer naar huis. Een volle dag maar we hebben het toch maar weer gedaan.

Zondag de 13^de staat de volgende rit gepland. We fietsen van Eindhoven naar Nijmegen. Deze rit vergt wat meer voorbereiding. Met hulp van een neef van Darja hebben we onze nieuwe wielerkleding voorzien van enkele namen van sponsoren en onze teamnamen. We rijden dicht bij huis dus willen graag samen met mensen fietsen die gevraagd hebben om ons fysiek te mogen steunen bij onze actie. 

De chirurg die mij al twee keer heeft geopereerd in het Catharinaziekenhuis (Prof. de Hingh) en die aan het hoofd staat van de onderzoeksgroep waarvoor wij geld ophalen blijkt ook te fietsen. Die maakt tijd vrij en fietst mee. Fietsvrienden uit de buurt sluiten aan en mijn fietsclub ’t Goeie Smoesje fiets ook mee. In totaal komt de groep daarmee op ongeveer 45 fietsers! Zelfs mijn zus komt met haar gezin naar Eindhoven om ons een goede reis te wensen, gaaf! Om de interne mens te versterken bieden andere vrienden aan om bij de route in Cuijk koffie en thee met iets lekkers te verzorgen. We krijgen daarbij ook nog 50 warme appelflappen van een van de leden aangeboden, top. Dat alles wordt vastgelegd door een vriend, een amateur filmer. Hij volgt ons de hele dag en maakt er later een mooie film van. Op de momenten bij de ziekenhuizen wordt er tijdens korte speeches dank uitgesproken, het nut en de noodzaak van het onderzoek toegelicht. De Smoezen fietsen met enkele gasten weer terug naar Berlicum en wij pakken na een lekkere lunch in Nijmegen de trein terug naar Den Bosch voor het laatste stukje fietsen. Thuis aangekomen is een koud biertje erg welkom. Daar laten we als team de dag nog eens de revue passeren. Wat een enthousiasme, betrokkenheid en bewustwording brengt deze dag ons. Het zorgt voor veel emotie, dat merk ik zelf enorm aan het einde van de dag. Ik ben geraakt door de inzet van iedereen. Samen met Darja kruip ik, redelijk gesloopt, vroeg onder de wol. Lekker bijkomen van een geweldige emotionele sportieve dag. We hebben samen weer mooie herinneringen gemaakt!

Eerste Sponsorrit 5 september 2020.

Nou, het is zo ver. Na veel voorbereiden en beperkt trainen of wennen aan fiets en tempo staat onze eerste rit op het programma.

Wij (Ruud, Darja, Mike, Liesbeth en Rudie) treffen elkaar aan de Runweg in Berlicum en vertrekken samen naar het station in ’s-Hertogenbosch. Daarmee is ons ploegje voor vandaag compleet. We hebben van de NS een aantal dagkaarten gekregen om ons naar begin- en eindpunt te verplaatsen. Wij zijn echter niet gewend om met de trein te reizen en we merken dat alles wat we van vroeger wel kenden is veranderd. We pakken allemaal onze mondkapjes en beginnen aan ons avontuur.

Reizen met de trein.

We moeten met de roltrap het station in. Dat is lopend geen punt maar met vijf fietsen even werken. De lift is defect dus ook de E-bike van Darja moet met de roltrap. Met onze dagkaarten checken we in. Na wat puzzelen hebben we de fietsen ook ingecheckt en kunnen we naar de trein. Ook daar is het even zoeken hoe dat werkt. We vinden de coupe bestemd voor de fietsen en vertrekken van ‘s-Hertogenbosch, via Tilburg naar Rotterdam. Daar aangekomen gaan we op weg naar het Erasmusziekenhuis. We komen aan bij het oude gebouw en het familiehuis Daniel den Hoed. Het nieuwe ziekenhuis is ondertussen naar de andere kant van de stad verhuisd. Na een groepsfoto gaan we op weg naar het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Het fietsen door de stad is wel even wennen met onze klikpedalen. Onderweg komen we langs prachtige plekjes. We rijden langs water, gaan eronderdoor en pakken zelfs het pontje naar Krimpen aan de Lek. Vanaf daar rijden we langs de Lek naar Bergambacht. Daar lunchen we bij Restaurant Aan de Dijck, bij de opgang van het pondje aldaar. Zonder het te willen hoor je flarden van een gesprek aan een ander tafeltje. Het gaat over het verlies van een naaste door kanker. Maf dat ik juist dat hoor.

We stappen weer op.

Na de lunch stappen we weer op onze fietsen en door het prachtige uitgestrekte polderlandschap richting Nieuwegein. In IJsselstein moeten we nog even zoeken. Op onze route is een stuk weg opgebroken, maar na wat schijnbewegingen komen we aan bij het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Na een groepsfoto en wat eten raken we even aan de praat met een man in een rolstoel. Opgewekt weet hij ons te melden dat hij nu wel een stuk been mist, maar binnenkort een prothese krijgt en weer gewoon zal kunnen lopen. Daarna schiet hij even vol. Hij heeft gewacht met de prothese omdat hij zijn vrouw moest helpen. “Ze is een paar weken gelden overleden aan kanker, die klote ziekte”. We delen kort onze verhalen, laten wat traantjes rollen, wensen elkaar sterkte en gaan weer door, op naar Utrecht. Maar het blijkt wel weer, kanker kom je blijkbaar overal tegen!

Op naar Utrecht

De routeplanner heeft ons overal netjes heen gebracht, maar nu laat ie ons een beetje in het duister tasten. Na enkele pogingen om de koers opnieuw te laden besluiten we onze Hollandse mond maar gewoon te gebruiken en vragen de route naar het UMC. Zo kom je er natuurlijk ook. We zien de hoofdingang niet maar komen onbedoeld bij de ingang van het UMC Cancer Center radiotherapie terecht. Je vraagt je af wie stuurt er mee? Na een foto gaan we verder. Op naar het station.

Doordat we wat meer kilometers rijden dan verwacht geeft de accu van Darja’s fiets er langzaam de brui aan. Dat moeten we de volgende keer zien te voorkomen, want zonder ondersteuning op een E-bike is geen pretje. Darja is namelijk ook een beetje ons pakezeltje. Zij heeft eten, truien, jasjes en nog veel meer aan haar fiets hangen. Hoezo is het druk in een stad als Utrecht! Als je heerlijk rustig langs de Lek en andere watertjes hebt gefietst is het hier wel heel vol. We stranden bij een poging om met onze fietsen door Hoog Catharijne naar Utrecht Centraal te komen, maar via een korte “de-tour” komen we er natuurlijk ook. Daar stappen we op de intercity die ons keurig in ’s-Hertogenbosch afzet. “Waar zouden we zijn zonder de trein”. Terwijl we uitstappen en het station uit lopen zijn we het er allemaal over eens. Reizen met de trein is best vlot en comfortabel. Buiten krijgen we nog hulp van de NS medewerker die Darja met haar fiets de roltrap af helpt.

Het laatste stukje van de etappe vandaag

We trappen op ons gemakkie naar huis. Vlakbij huis gaat ieder naar zijn eigen weg. Mike moet zich haasten want die moet meteen door naar het werk. Zijn vriendin heeft ons geholpen. Zij heeft het eerste gedeelte van zijn shift op zich genomen, dus Irma heeft ook een beetje “gefietst”.

Dat gaat hard !!

Nou, zo loopt het dus. Je start een actie en dan val je van de ene verbazing in de andere.

Waar zullen we met de opbrengst voor gaan? Nou als we voor € 5.000,- gaan, dan halen we de vereiste grens van € 2.000,- en hebben we nog flink wat speling. Dat zeiden we donderdag tegen elkaar. Niet vermoedend hoe het zou gaan.

Op de site zie je dan dat het bedrag dat je ontvangt, soms langzaam en soms met grote sprongen vooruit gaat. Naast geld bieden vrienden, familie en kennissen hun diensten aan. We merken dat het veel meer los maakt dan we in eerste instantie hebben durven hopen.

Kleding

Doordat het belangeloos wordt aangeboden zijn we in de gelegenheid om hoodies en t-shirts te laten bedrukken met een eigen tekst en die te verkopen. Zelfs openen zich kansen om fietskleding voor het team onder gunstige voorwaarden te kopen. Dat alles doet ons natuurlijk enorm goed.

Sponsorbedrag

Op dinsdag avond staat de teller van de sponsorgelden al op ons streefbedrag. Dat bedrag van € 5.000,-  hogen we daarom op naar € 7.500,-. Eens kijken of we dat kunnen halen.

Hier een voorproefje van de kleding. We kregen zelfs belangeloos twee fotomodellen zo ver om de kleding te showen.

Ons verhaal in het kort

In 2018 veranderde het leven van ons gezin drastisch. Binnen een maand kreeg Darja, mijn vrouw te horen dat ze borstkanker had. Dat was natuurlijk schrikken, maar de vooruitzichten waren positief, dus zeiden we tegen elkaar: “we gaan er voor”. Het traject was chemo, dan opereren en daarna bestralen.

Een maand later kreeg ik zelf te horen dat ik dikke darmkanker had. Door snel te opereren en daarna een chemokuur te doorlopen, zou ik ook weer een goede kans maken.

Beide trajecten liepen samen op en dat maakte dat we wel wat bijzondere momenten mee hebben gemaakt. In het ziekenhuis JBZ in ’s-Hertogenbosch gingen we samen aan de chemo en dat was toch een bijzonder iets. Met steun van onze zoons, familie en van veel vrienden om ons heen hebben wij die periode prima doorstaan. Ook onze beide werkgevers hebben ons alle ruimte gegeven om ons gevecht zo goed mogelijk te voeren. Het was niet altijd even makkelijk, maar het kwam altijd goed. Zo ook ons ziektebeeld. Darja ging goed door haar behandelingen heen en kwam er prima door heen. Ze is ondertussen weer volledig aan het werk. Ook mijn behandelingen gaven een mooi resultaat.

De controle,

Bij Darja geven de controles aan dat alles goed gaat en de kanker is bedwongen. Voor mij liep het een beetje anders. Mij tweede controle was een CT scan. Die gaf aan dat er uitzaaiingen waren in het buikvlies. Vervelende constatering en niet verwacht, want alles ging verder goed. Mijn behandeling werd over gedragen naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Daar kwamen we terecht bij Prof. Dr.  de Hingh. Hij is een van de chirurgen in Nederland die een HIPEC- operatie uit kan voeren. Hierbij worden alle buikvliesuitzaaiingen zo goed mogelijk verwijdert, waarna de ‘HIPEC’ volgt. Dit is een buikspoeling met verwarmde chemotherapie. Een knap staaltje werk dat in Nederland maar in 9 ziekenhuizen wordt uitgevoerd.

Met de kans op een behandeling kwam er ook een kans om mee te doen aan een studie: de  CAIRO6 studie genaamd. Binnen deze studie onderzoekt men of de verwachting klopt dat bij patiënten met buikvliesuitzaaiingen uit dikkedarmkanker de HIPEC-operatie met chemo-immunotherapie rondom de operatie leidt tot een betere levensverwachting, dan de HIPEC-operatie zonder chemo-immunotherapie. De patiënten worden door loting verdeeld in verschillende groepen. Alle groepen worden met elkaar vergeleken. Patiënten weten vooraf niet in welke groep ze terechtkomen.                           

Ik ben niet uitgeloot en heb dus geen aanvullende chemo-immunotherapie gehad voor de operatie. Wel worden alle gegevens voor de studie verzamelt.

Ondertussen zijn we weer een jaar verder en blijk ik toch opnieuw uitzaaiingen te hebben in mijn buikwand. Bij de operatie blijkt echter dat ook in het buikvlies de kanker terug is. Hierdoor is er geen kans meer op herstel. Wel gaan we palliatief behandelen met chemotherapie. Die resterende tijd gebruik ik om nog iets nuttigs te doen voor alle mensen die buikvlieskanker hebben. Want we verdienen een kans!

Zelf ook iets doen, we organiseren een sponsortocht!

Je kunt meedoen aan een studie. Dat kost wat tijd, je geeft wat extra bloedmonsters af en dat is het dan. Maar studies kosten tijd en veel geld.  Vrienden die ons gedurende het gehele proces al enorm steunen zijn ook de drijvende kracht achter de actie die we nu samen vorm geven.

Ruud, we gaan een sponsortocht organiseren! We gaan samen fietsen voor het goede doel. Daarbij gaan we fietsen langs alle ziekenhuizen in Nederland waar men HIPEC operaties uitvoert. Strak plan is mijn reactie. Bij nader inzien blijkt dat we daarmee een tocht van totaal 750km (467 miles) moeten afleggen. Dat doen we in etappes. Darja en ik fietsen samen met Liesbeth en Rudie van den Berg een rondje Nederland. Hierbij doen we alle 9 ziekenhuizen aan. Wellicht krijgen we nog steun van andere fietsers of lopers. We gaan het meemaken.  De volledige opbrengst gaat naar de CAIRO6 studie.