‘Ik heb 42 kilometer hardgelopen met een lach op mijn gezicht’
‘William zou zo trots op me geweest zijn. Ik weet zeker dat hij vanaf zijn wolkje 42 kilometer lang heeft meegenoten’. Marco (52) liep een marathon ter nagedachtenis aan zijn aan kanker overleden broertje.
‘Nadat mijn vader in 2012 na een heel kort ziekbed overleed kreeg ik een burn out. Van de een op de andere dag kon ik niks meer, de stekker ging eruit, het beeld ging op zwart. Een paar maanden voor zijn overlijden had hij eens gezegd: Marco, je moet eens wat meer gaan bewegen. Ik had daar toen weinig oren naar. Druk, met werk, mijn gezin, ik had andere dingen te doen. In het diepst van die depressie herinnerde ik me de woorden van mijn vader. Ik stond op uit bed, en besloot te gaan rennen. Iets doen, om mijn gezondheid zowel mentaal als fysiek aan te pakken.’
Van rennen naar hardlopen
‘Ik begon met 100 meter. En was dan helemaal kapot. Ik deed dat om de dag, en merkte dat ik het steeds langer volhield. Van rennen werd het hardlopen, en ik ging me steeds beter voelen. Mijn broer William rende al langer, en hij nam me op sleeptouw. Zo schreven we ons samen in voor mijn eerste evenement, en in de jaren erna liepen we ontzettend veel samen. Tot 2017.’
Slecht nieuws
‘William voelde zich niet goed. Ik wist dat hij voor onderzoek in het ziekenhuis was, maar had niet direct slecht nieuws verwacht. Het tegendeel bleek waar. Hij belde en zei dat ik even moest gaan zitten. De grond verdween onder mijn voeten toen hij vertelde dat hij slokdarmkanker bleek te hebben. Hij ging direct een intensief traject in; van operatie, naar bestraling, naar chemo. Daarna leek het onder controle en de toekomst zag er positief uit. William trouwde met zijn grote liefde, een geweldig nieuw begin na een zware tijd. Maar helaas was deze gelukkige periode van korte duur. De kanker was terug, en dit keer was het echt mis, met opnieuw uitzaaiingen naar de slokdarm. Twee jaar later overleed hij.’
Verdriet parkeren
‘William was niet alleen mijn broer, maar ook nog eens mijn beste vriend. We deden alles samen. Hoe moeilijk ik het ook had na zijn dood, na het verlies van mijn vader had ik geleerd dat hardlopen een enorme uitlaatklep voor me is. Dat ik mijn verdriet dan even kan parkeren, even Marco te zijn. Met dat in gedachten besloot ik mezelf een hardloopdoel te geven, en het werd de NN Marathon Rotterdam. Via Ren tegen kanker, om extra betekenis te geven aan mijn deelname.’
Mijn eigen marathon
‘Ik maakte mijn ambitie wereldkundig en al gauw kreeg ik vanuit alle hoeken steun. Via mijn facebookpagina hield ik iedereen op de hoogte van mijn voorbereidingen en ik deelde daar ook met regelmaat de link naar mijn actiepagina. Toen de NN Marathon Rotterdam voor de tweede keer werd uitgesteld wegens corona besloot ik om mijn eigen marathon te organiseren. In Vught, wat eigenlijk ook wel heel passend was, omdat William daar altijd thuis was geweest. De lading van mijn actie werd daardoor nog persoonlijker.’
Herdenken
‘De dag zelf was fantastisch. Ik heb 42 kilometer hardgelopen met een lach op mijn gezicht. Ik rende in klavervorm, steeds een ander lus, met elke keer een ander groepje mensen die graag met me mee renden. Het laatste stuk deed ik alleen, voor mezelf en voor William, langs zijn huis. Wat ik daar aantrof was zo bijzonder: de vrouw van William met zijn foto in haar handen, en zijn hele straat was uitgerukt om mij een warm hart toe te dragen, en om William te herdenken.’
Een plek geven
‘De dag erna kwam het besef wat er allemaal gebeurd was, de emoties kwamen toen. Ik heb eigenlijk de hele week wel op een wolk gezeten. Ik ben zo dankbaar dat het een hele geslaagde dag was, met ook nog eens een mooie opbrengst voor KWF. Qua rouwverwerking heeft het me ook geholpen. Het is goed zo, al zal het verlies altijd voelbaar zijn. Het enige dat je kunt doen is het een plek geven. Door deze marathon te lopen heb ik dat gedaan.’
