De Brabantse Vennen Ultra
Sunday 30th Mar
Gisteren, 29 april 2025 was het zover. De eerste ultra stond op het programma. Starten was echter helemaal niet vanzelfsprekend. Na een zeer intensieve en gedisciplineerde trainingsperiode heb ik, 4 weken voor de race, overbelastingsklachten opgelopen in mijn enkel en scheenbeen. Het advies was rust en dus heb ik een week geen trainingen gedaan om vervolgens weer op te bouwen. Dat opbouwen ging alleen voor geen meter. Voornamelijk de klachten in de enkel bleven aanwezig en de onzekerheid nam toe. Ik heb een echo laten maken om een stressfractuur uit te sluiten maar daar was gelukkig geen sprake van. Toch maar weer rust in combinatie met een weekje onstekingsremmers en regelmatig een koud voetenbad.
De tijd tikte rustig door en ik besloot rust te houden tot de donderdag voor de race en die donderdag met een testloopje te bepalen of ik zou gaan starten. Het testloopje van 6km ging best goed. Weinig last maar de volgende dag toch een lichte nareactie. Ik besloot de loop toch te starten en te kijken hoever ik zou komen.
Raceday:
Daar stonden we dan, samen met mn maatje Koen, aan de start van de 50km. Ik was meer gespannen dan ooit. Het weer was fantastisch en het beloofde een mooie tocht te worden. Het startschot klonk en we waren los.
Ik merkte dat mijn enkel het eigenlijk best aardig deed. Ik had besloten om er niet te veel op te focussen en het kletsen met Koen onderweg hielp daar enorm bij. De onzekerheid maakte langzaamaan plaats voor voorzichtig vertrouwen. We liepen de kilometers heerlijk weg en wat was die omgeving van de strabrechtse heide toch mooi!
Na zo’n 38 kilometer begon de enkel zich toch te melden. Heel licht op de achtergrond een beetje een knellend gevoel. Ik hield het in de gaten maar ik ging er niet anders door lopen. Bij de 43km verzorgingspost was het niet alleen de enkel die ik voelde maar begonnen alle pezen wel te zeuren. Met het vooruitzicht nog maar 7,5km te hoeven lopen gingen ze me dit niet meer afpakken. Met een combinatie tussen joggen en af en toe even wandelen kwamen we uiteindelijk over de finish waar mijn vrouw en kinderen ons met volle trots stonden op te wachten. Wat was ik blij dat ik toch was gestart! Een belangrijke motivatie om toch te starten en door te gaan waren de vele steunbetuigingen via donaties en op de app. Ik liep immers niet alleen voor mezelf maar ook voor de vele mensen waar het KWF zich hard voor maakt.
Het einddoel van 4 ultra’s dit jaar is nog steeds in zicht. Nog 3 te gaan en nog 2 maanden tot de eerstvolgende race, de Utrechtse Heuvelrug Ultra Trail. Nu eerst even een weekje bijkomen en zorgen dat het lichaam weer kan herstellen. Het is nu een dag na de run en de enkel voelt goed dus dat geeft vertrouwen voor het verdere verloop. Dank aan alle support tot nu toe en ik hoop dat er nog meer support bij zal komen.