Kayleigh Mooijekind

Wanneer kanker je gezin raakt

Yes, dacht ik maandagochtend 17 februari om 10.10 uur. Het was me gelukt om een startbewijs voor de Nijmeegse Vierdaagse 2025 te bemachtigen. De kans dat het mij zou lukken als debutant op 10 maart zag ik niet heel rooskleurig in. Ik wist dat je je via VIA VIERDAAGSE als debutant kon inschrijven, eerder dan de gebruikelijke inschrijfdatum. Ze hebben 2000 startbewijzen beschikbaar en de prijs ligt wat hoger maar ik wilde deze kans pakken. Ik roep namelijk al heel lang dat ik ooit de Nijmeegse Vierdaagse wil lopen. Echter heb ik nooit de stap gezet. Nu dacht ik, ik doe het gewoon. Met in mijn achterhoofd, dan wel voor een goed doel. Namelijk het KWF. 

Dit goede doel kies ik niet zomaar. Wie krijgt er tegenwoordig nou niet te maken met kanker? Bijna iedereen als ik de cijfers moet geloven. Tegenwoordig krijgt 1 op de 2 in zijn of haar leven te maken met een vorm van kanker. Zo ook afgelopen oktober mijn lieve partner en stoere papa van onze zoon van 6 jaar. Wanneer je te horen krijgt dat je kanker hebt, staat je leven en dat van je gezin op zijn kop. 

Het moment in de herfstvakantie wanneer je het nieuws net tegen je zoon hebt verteld. (In Jip en Janneke taal) en hij zegt ''papa, ik hoop echt niet dat je doodgaat''. De onzekerheid wat het met zich meebrengt is niet te beschrijven. 

Wat volgt zijn vele onderzoeken en afspraken in het ziekenhuis. Het moment dat je voor het eerst in de wachtkamer van oncologie plaatsneemt is confronterend. Je voelt ogen die op je gericht zijn van de mensen die net zoals jij hopen op goed nieuws. Momenten van hoop en vrees zijn continu aanwezig. 

Wat mensen van buitenaf vaak minder snel doorhebben is wat het mentaal met je doet. Lichamelijk lever je veel in. Maar het is mentaal zwaarder dan mensen vaak doen beseffen. En dat besef je pas wanneer je er zelf of iemand van je gezin ermee te maken krijgt. 

Sponsor mij en help KWF met de financiering van belangrijk onderzoek naar kanker. 

Dank je wel.