Ik kom in actie tegen kanker
In oktober loop ik mijn eerste marathon. Voor mij. Voor mama.
Op 22 januari verloor ik mijn moeder aan eierstokkanker. Ze was maar 64. Ik ben pas 30. En ik had je nog zo graag langer bij me gehad.
In februari 2023 vertelde je me dat je al langer buikpijn klachten had. Ik vertrouwde het niet en na aandringen ging je toch naar de huisarts. En het was foute boel. Wat volgde was een zware buikoperatie, maar de uitslag leek positief: een borderline tumor, alles verwijderd, geen verdere behandeling nodig. Deze opluchting heb ik nog weken gevoeld. Maar helaas mocht dst niet duren.
Het kwam terug. In april 2024. We gingen hier uit van het eerdere scenario, maar niets was minder waar: hier ging het wel om kwaadaardige kanker, maar gelukkig een trage vorm. Je zou nog een aantal jaar hebben. Het vertrouwen in je lichaam en in de prognose was je kwijt. Ik ook.
In september trok je opnieuw aan de bel. Nog 2 tumoren, maar wel.operatief te verwijderen. Maar je voelde je niet goed. Een scan paar weken later kwam binnen als een bom: ondanks dat het een trage kanker zou zijn, zat je buik helemaal vol. Niet meer te helpen. Niks geen jaren meer.
Fuck. We besloten in november nog op vakantie te gaan, te genieten van wat we nog kunnen. Hoewel je relatief fit was, zien we je hard achteruit gaan. Niet lang daarna gaat het zelfs zo slecht, dat we dachten dat je kerst niet eens zou halen. Maar je bent een taaie en met een onmogelijke hoeveelheid pillen ben je wat op te lappen. Het gaat vreselijk, maar je voelt je nu tenminste nog... matig. Tegen de verwachtingen in, luid je 2025 nog in. Maar in wat voor staat. Er is weinig meer over van de vrouw die je was. We zagen de afgelopen maanden van dichtbij hoe je letterlijk werd opgevreten door de kanker. De tumoren groeiden uit je buik naar buiten en er was niks wat voldoende hielp tegen de pijn. Het ging niet meer. Kanker won. Jij ging dood. De machteloosheid is enorm. Het missen doet pijn.
Toen ik jouw memoriam op LinkedIn deelde, raakte dit iets bij veel mensen. 186.062 mensen zagen het. Bijna 600 mensen reageerden met steun. Dat was overweldigend – en het zette me aan het denken. Want tijdens haar ziekte voelde ik me vooral machteloos. De dokters konden haar niet genezen. Ik kon slechts je hand vasthouden. Bij je zijn. Maar ik kon je niet helpen.
Nu wil ik iets dóen. Iets dat een verschil kan maken.
Ik ben pas 30 en had je nog zo graag langer bij me gehad. nog zoveel dingen tegen je willen zeggen, met je willen delen, met je willen doen. Dat gaat niet meer.
Wat ik wél kan doen, is rennen. Voor mij. Voor haar. Voor anderen. Voor onderzoek, voor hoop, voor minder machteloosheid.
Help je mee?
Elke euro brengt ons dichter bij een toekomst waarin minder dochters hun moeder verliezen.
Doneer wat je kunt missen – zodat anderen een gemis misschien bespaard blijft.
Doneer alsjeblieft. Deel ook deze pagina als blijk van jouw steun aan mij, mama, aan iemand die strijd of juist aan de zijlijn moet staan.
Bedankt.
Romy
Op 22 januari verloor ik mijn moeder aan eierstokkanker. Ze was maar 64. Ik ben pas 30. En ik had je nog zo graag langer bij me gehad.
In februari 2023 vertelde je me dat je al langer buikpijn klachten had. Ik vertrouwde het niet en na aandringen ging je toch naar de huisarts. En het was foute boel. Wat volgde was een zware buikoperatie, maar de uitslag leek positief: een borderline tumor, alles verwijderd, geen verdere behandeling nodig. Deze opluchting heb ik nog weken gevoeld. Maar helaas mocht dst niet duren.
Het kwam terug. In april 2024. We gingen hier uit van het eerdere scenario, maar niets was minder waar: hier ging het wel om kwaadaardige kanker, maar gelukkig een trage vorm. Je zou nog een aantal jaar hebben. Het vertrouwen in je lichaam en in de prognose was je kwijt. Ik ook.
In september trok je opnieuw aan de bel. Nog 2 tumoren, maar wel.operatief te verwijderen. Maar je voelde je niet goed. Een scan paar weken later kwam binnen als een bom: ondanks dat het een trage kanker zou zijn, zat je buik helemaal vol. Niet meer te helpen. Niks geen jaren meer.
Fuck. We besloten in november nog op vakantie te gaan, te genieten van wat we nog kunnen. Hoewel je relatief fit was, zien we je hard achteruit gaan. Niet lang daarna gaat het zelfs zo slecht, dat we dachten dat je kerst niet eens zou halen. Maar je bent een taaie en met een onmogelijke hoeveelheid pillen ben je wat op te lappen. Het gaat vreselijk, maar je voelt je nu tenminste nog... matig. Tegen de verwachtingen in, luid je 2025 nog in. Maar in wat voor staat. Er is weinig meer over van de vrouw die je was. We zagen de afgelopen maanden van dichtbij hoe je letterlijk werd opgevreten door de kanker. De tumoren groeiden uit je buik naar buiten en er was niks wat voldoende hielp tegen de pijn. Het ging niet meer. Kanker won. Jij ging dood. De machteloosheid is enorm. Het missen doet pijn.
Toen ik jouw memoriam op LinkedIn deelde, raakte dit iets bij veel mensen. 186.062 mensen zagen het. Bijna 600 mensen reageerden met steun. Dat was overweldigend – en het zette me aan het denken. Want tijdens haar ziekte voelde ik me vooral machteloos. De dokters konden haar niet genezen. Ik kon slechts je hand vasthouden. Bij je zijn. Maar ik kon je niet helpen.
Nu wil ik iets dóen. Iets dat een verschil kan maken.
Ik ben pas 30 en had je nog zo graag langer bij me gehad. nog zoveel dingen tegen je willen zeggen, met je willen delen, met je willen doen. Dat gaat niet meer.
Wat ik wél kan doen, is rennen. Voor mij. Voor haar. Voor anderen. Voor onderzoek, voor hoop, voor minder machteloosheid.
Help je mee?
Elke euro brengt ons dichter bij een toekomst waarin minder dochters hun moeder verliezen.
Doneer wat je kunt missen – zodat anderen een gemis misschien bespaard blijft.
Doneer alsjeblieft. Deel ook deze pagina als blijk van jouw steun aan mij, mama, aan iemand die strijd of juist aan de zijlijn moet staan.
Bedankt.
Romy
Mijn updates
Update
Monday 22nd SepUpdate:
De laatste 3 maanden toch een pittge peesblessure te pakken in mijn voet ondanks een goed afgemeten trainings schema, voedingspatroon en allerlei andere zaken. Het is aan de beterende hand, maar nog niet goed genoeg om zonder verdere schade 42km te rennen. Daarom de switch gemaakt met trainen naar heeeel veel fietsen om in ieder geval de fitheid te behouden.
Dat leek voor de voet goed uit te pakken, tot ik 2wk geleden corona kreeg. Dat is gelukkig weer voorbij maar heeft wel een flinke knauw gegeven aan het geheel. Wat betekend geen hele marathon in Oktober. Wat een dikke domper op een jaar zo hard werken. Fitter dan ooit, maar toch door overmacht niet kunnen starten straks.
Mogelijk nog wel de halve marathon, afhankelijk nog van de komende weken hoe het met trainen gaat, anders word het 10km. Meedoen is belangrijker dan winnen, maar wat had ik graag die overwinning op mezelf gepakt bij de thuiswedstrijd in Eindhoven.
Maar goed de wereld vergaat niet. Al voelde dat een paar dagen wel zo 😂. Marathons genoeg.. dus na oktober eens kijken welk alternatief er kan zijn op welke termijn. Eerst maar eens zorgen dat de peesblessure weg is en dan weer opnieuw proberen. De doorzetter wint altijd 💪
Romy's badges
Maak je persoonlijke actiepagina compleet.
Actiepagina gemaakt
Update je persoonlijke actiepagina met een foto.
Foto's toegevoegd
Deel je persoonlijke actiepagina met bekenden door een e-mail te versturen.
E-mails verstuurd
Laat iedereen zien dat je KWF een warm hart toedraagt met een eigen donatie op jouw actiepagina.
Aan eigen actie gedoneerd
Je hebt je streefbedrag gehaald, goed gedaan!
Streefbedrag behaald
Motiveer jezelf en verhoog je streefbedrag.
Streefbedrag verhoogd
Deze badge krijg je wanneer je 1000 euro aan donaties ophaalt.
Top fondsenwerver
Deel je persoonlijke actiepagina met je volgers via je social media kanalen.
Gedeeld op social media
Bedank je donateurs via de e-mail functie in jouw account.
Donateurs bedankt
Bij 500 euro aan donaties ontvang je je speciale KWF t-shirt!
