“Voor de mensen om je heen wil je blijven leven, dat maakt je sterk”
Ruby (30) is geen fan van hardlopen, maar toen bleek dat je dit jaar ook kunt wandelen tijdens de Marathon Rotterdam. Ruby: “Niet rennen, en toch voor KWF geld ophalen. Bestemd voor onderzoek én voor een brug tussen ziekenhuis en familiehuis. Die 500 euro ophalen leek me ook wel te doen. Dat is inmiddels al 2700 euro door heel veel lieve donaties en inzet van lieve familie, vrienden en collega’s. Een extra stimulans om 15 april aan de start te staan!”
Ruby: “Ik was 17 toen bij mij non-hodgkinlymfoom (bloedkanker/ lymfeklierkanker) werd geconstateerd. Ik had een tussenjaar genomen na het afronden van de middelbare school en werkte als direct sales verkoper. Al langer had ik last van een moe gevoel en ontzettende jeuk aan mijn armen en benen, maar als 17-jarige ben je met van alles bezig, behalve met je gezondheid.
Stagiaires zagen iets afwijkends
Mijn rollercoaster begon toen ik in oktober 2009 met een vriendin op pad was en mijn long dichtklapte. Dit ging gepaard met steken en een intense, benauwde pijn. Ik werd naar de 1e hulp gebracht en daar leek alles gek genoeg in orde. Wonder boven wonder liepen er op de 1e hulp stagiaires mee. Zij bekeken de röntgenfoto’s later nog eens goed en zagen er wél iets afwijkends. Ik moest terugkomen voor aanvullend onderzoek en niet veel later zat ik tegenover een bezorgde longarts. Dat het ernstig was, kon ik opmaken uit het feit dat ik diezelfde dag nog werd doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek. Het ‘kanker’ ziekenhuis.
Drang om te overleven
Na diverse puncties en scans verwees de longarts van het Antoni van Leeuwenhoek mij door naar een internist-oncoloog. Hier kwam het hoge woord eruit: kanker. Binnen een paar dagen startte mijn chemotherapie al en ik moest mij gaan voorbereiden op wat er komen ging. Het is gek en cliché, maar de wereld ziet er anders uit na een diagnose als deze. Al je zintuigen staan op scherp en de drang om te overleven en de angst om dood maken samen een enorme vechtlust.
Vertrouwen opbouwen
Wonder boven wonder sloeg de behandeling aan en kwam ik in volledige remissie. Ik had ineens weer een toekomst. Ik moest mijn lichaam weer leren vertrouwen, maar hoe doe je dat als het je zo te grazen heeft genomen? Ik kon niet goed meer relativeren. Wat was er nou belangrijk in het leven? Ik wist het niet. Uiteindelijk groeide mijn haren weer, net als het vertrouwen in mijn lichaam. Ik wilde anderen helpen die ook ziek waren (geweest) via de Lymfklierkanker-stichting, KWF en Kika. Erg mooi, maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik mijn eigen leven weer moest gaan oppakken en net als mijn vrienden weer mee moest in de maatschappij.
Het leven is mooi
Ik ben destijds als luchthavenbeveiliger aan de slag gegaan en hier heb ik Brigitte leren kennen, mijn grote liefde. Uiteindelijk zijn we nu 11 jaar verder en is Mauro, onze zoon, inmiddels 8 jaar. Hij is alles waar ik voor leef. Ik heb een fijn huwelijk met Brigitte, een fantastisch kind, fijne vrienden en leuk werk. Het leven is mooi, kostbaar en kort en dat besef ik mij maar al te goed. En alles lijkt weer normaal, maar dat wordt het nooit helemaal. Kanker draag je met je mee in positieve en negatieve zin.
Wandel tegen kanker
Dat het geld voor Wandel tegen kanker wordt ingezameld voor de bouw van de Daniël den Hoedbrug tussen het Familiehuis en het Erasmus MC, motiveert mij extra. Ik heb ervaren hoe donker alles om je heen is tijdens je ziekteproces. Terwijl je mentaal sterk moet zijn tijdens de behandelingen. Dan wil je de mensen waar je om geeft dicht bij je hebben. Zij zijn je enige zekerheid. Voor hen wil je blijven leven, dat maakt je sterk. Want het gevecht tegen kanker… dat win je niet alleen.”
