“Wandel tegen kanker werd een soort afsluiting van een heel nare periode” 

Nathalie (37): “Tijdens mijn herstel van de behandelingen voor borstkanker ben ik gaan wandelen om fitter te worden. In 2024 deed ik mee met Wandel tegen kanker in Eindhoven. Mijn doel was: laten zien dat ik weer een wandeling van 12 kilometer kan uitlopen. En natuurlijk geld inzamelen voor KWF, want ik heb aan den lijve ondervonden hoe belangrijk onderzoek blijft.”

Cyste blijkt borstkanker

Nathalie: “Ik voelde pijn in mijn borst. Ik dacht dat het weer een cyste was. Mijn huisarts ook, maar zij stuurde me voor de zekerheid door naar het ziekenhuis. Nadat ik eerst het bericht kreeg dat er niets ernstigs aan de hand was, kwam de klap alsnog. Tijdens een echografie vertrok het gezicht van de arts. Ik zei meteen: ‘Het is zeker tóch niet goed…’. De cyste bleek inderdaad een tumor te zijn die ook al was uitgezaaid naar mijn oksel. Het relatief goede nieuws was dat de tumor op veel verschillende manieren kon worden behandeld. Dat is dan ook gebeurd: ik kreeg chemo, immunotherapie, een borstamputatie - ik hoop binnenkort groen licht te krijgen voor een borstreconstructie - en bestraling. En ik moet de komende 10 jaar hormoonpillen slikken omdat het een hormoongevoelige borstkanker is.
Op 8 juli 2024 - ruim een jaar na mijn diagnose - kreeg ik mijn laatste immunotherapiekuur. Daar ben ik overigens eerder mee gestopt omdat de bijwerkingen te zwaar werden. Ik had het gevoel onder stroom te staan. De oncoloog zei dat mijn lichaam te hevig protesteerde om nog door te gaan.

Niet verdrietig genoeg?

Terugkijkend merk ik pas hoe zwaar dat jaar jaar is geweest. Als ik nu de foto’s van toen terugzie, dan denk ik inderdaad: ‘daar zit een kankerpatiëntje’. Op het moment zelf voelde ik me eigenlijk niet zo én was ik er heel nuchter onder. Mensen uit mijn omgeving snapten niet hoe ik zo positief en opgewekt kon blijven. Ik ben zelfs met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis gaan praten of ik wel ‘normaal’ reageerde. De mensen om mij heen leken meer verdriet te hebben dan ik. Maar ik had vertrouwen in mijn arts. En ik heb al aardig wat dingen meegemaakt en altijd dóór moeten gaan, dus misschien heb ik ook wel wat meer veerkracht? Hoewel ook ik mijn slechte momenten had hoor! Huilend heb ik moeten accepteren dat ik mijn man nodig had om me in bad doen.

Lolly

Mijn man en kinderen gaven me kracht. Mijn zoontje van 4 was mijn eigen Cliniclown. Toen ik kaal was gaf hij mij regelmatig een lik over mijn kale bol en zei dan: ‘jij bent mijn lolly’. Tja, dan kon ik weer verder…
Die kaalheid vond ik gek genoeg niet zo’n punt. Ik kreeg er pas problemen mee toen mijn eigen haar terugkwam en ik een ‘mannelijke’ versie van mezelf in de spiegel zag. Dat klopte niet bij mijn zelfbeeld. Ik had voordat ik kaal werd heel lang haar. In een winkel bij mij in de buurt hebben ze me toen aangeraden wat vaker een jurkje aan te doen. Simpel eigenlijk, maar mij helpt het!

Parijs

Ik ben voordat ik mee ging doen aan de Urban Walk Eindhoven een paar dagen met 1 van m’n dochters naar Parijs geweest. We hebben veel gelopen en gefietst en ik voelde me daarna niet bekaf. Dat was heerlijk. Ik voelde me daardoor fit genoeg om aan Wandel tegen kanker mee te doen. Ik doe het voor mezelf, maar ook om geld op te halen voor KWF. Zodat mensen kunnen achterhalen of zware behandelingen ingekort kunnen worden. Neem nou mijn hormoonbehandeling. Het zou geweldig zijn dat onderzoek uitwijst dat 10 jaar pillen slikken niet hoeft. Voor mij én mijn medepatiënten!