“Ik heb mijn vader beloofd ooit de marathon van Rotterdam te rennen. Deze draag ik speciaal aan hem op.”
Justins vader Fabian overleed begin 2021 na een korte strijd aan uitgezaaide galblaaskanker. Hij werd 55. “Ik ben ontzettend trots dat hij mijn vader was. Deze marathon voor Ren tegen kanker draag ik dan ook speciaal aan hem op.”
Altijd feest
“Was er ergens een feestje? Dan was mijn vader erbij. Een echte gezinsman en gangmaker, dat was hij. Hij stond niet persé in het middelpunt van de belangstelling, maar hij kwam wel altijd even een praatje met je maken. Bij ons thuis was iedereen welkom. Dat zal wel door zijn Indische roots komen. Ik dacht altijd dat iedereen voor mij kwam op mijn verjaardag, maar eigenlijk was het ze om papa’s beroemde saté te doen.
Vrije val
In de zomer van 2020 kreeg m’n vader last van zijn buik. Hij was een sportieve, fitte man. Had eigenlijk nooit iets. Dus ging hij toch maar naar de huisarts. De uitslag na het bloedprikken: verhoogde leverwaarden. We gingen als gezin – mijn ouders, broer en ik – op vakantie naar Spanje.
Na die vakantie volgde een controleafspraak. Ik ging mee naar het ziekenhuis. De leverwaarden waren enorm gestegen. Hij moest met spoed een echo maken.
Toen de arts terug kwam zag ik aan hem dat het mis was. De boodschap? Er zat een tumor zo groot als een golfbal op zijn lever. En het was niet te opereren. Het voelde alsof ik in een achtbaan met een eeuwige vrije val zat. Dit kon toch niet waar zijn?
Waardevolle ziekenhuisbezoekjes
Mijn vader had galblaaskanker dat was uitgezaaid naar zijn lever. We kwamen in een traject waarin ziekenhuisbezoeken elkaar in rap tempo opvolgden. Mijn moeder had het erg zwaar en dus ging ik vaak, samen met mijn vaders tweelingbroer, mee naar het ziekenhuis. Op die momenten haalden de broers herinneringen aan vroeger op. Die ziekenhuisbezoekjes werden daardoor extra waardevol. Ik leerde mijn pa nog beter kennen.
Geniet van wat nog wél kan
Het was voor ons gezin zwaar om de effecten van zijn behandelingen te zien. En te beseffen dat we nog maar zo kort met hem hadden. Maar mijn vader sleepte iedereen er doorheen. ‘Laten we leven en van het moment genieten!’ zei hij dan. Als ex-commando nam hij ook hierin de leiding. ‘Focus op wat wél kan’. De dierbaren die in die tijd langs kwamen gaven ons steun. En mijn vader kreeg er energie van. Ik heb hem geen moment horen klagen of opgeven. Hij is mijn allergrootste held.
Allemansvriend
Mijn vader werkte altijd voor Nationale Nederlanden en samen met collega’s rende hij dan de kwart marathon van Rotterdam. Ik beloofde hem voor zijn overlijden dat ik de hele marathon zou lopen. Voor hem. En nu dus ook voor KWF.
Dat ik al zoveel geld heb opgehaald met mijn actie bewijst maar hoe zo’n allemansvriend mijn vader was. Dat bleek ook wel bij zijn begrafenis. Honderden mensen kwamen naar de plechtigheid bij VV Hellevoetsluis; de voetbalclub van mijn pa. Zijn oude voetbalmaten, familie, vrienden: allemaal willen ze een steentje bijdragen als eerbetoon aan mijn vader. Ik ben supertrots dat hij mijn vader was. Steeds vaker ontdek ik stukjes van hem in mezelf. Zo weet ik dat hij altijd bij me zal blijven Met zijn foto op mijn shirt komen wij op 16 april samen de finish over op de Coolsingel.”
