"We doen het samen en we doen het goed"
Sandra (50): “Ik wist helemaal niet zoveel over kanker. Over hoe levensveranderd en ongrijpbaar heftig deze ziekte eigenlijk is. Nu ik het zelf van zo dichtbij heb meegemaakt, wil ik meer aandacht vragen voor al die mensen die nu met kanker leven. Voor mijn Harry is het te laat, maar voor hen is er misschien wél een behandeling.”
De leukste vent van Utrecht
“Harry was mijn man. Hij overleed afgelopen april aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Harry was de leukste vent van Utrecht en nèt 57 jaar. Hij was energiek en gedreven, altijd optimistisch en had een enorm sociaal netwerk. Toen hij in november te horen kreeg dat hij niet meer beter werd begon hij een nieuwsbrief. Iedere nacht, wanneer hij wakker lag, schreef hij zijn gedachtes op en stuurde die naar een verzendlijst met meer dan 400 mensen die op de hoogte gehouden wilde worden van hoe het met hem ging. Ieder bericht sloot hij af met een nummer dat paste bij hoe hij zich voelde. Dat was typisch Harry.
Wat zou je doen als je wist dat je nog maar enkele maanden te leven had?
Die vraag heeft iedereen zichzelf vast wel eens gesteld. Maar nooit houd je er rekening mee dat je misschien niet meer zoveel kunt. Eén van Harry’s wensen was om samen op reis te gaan, ter ere van mijn 50e verjaardag. In december gingen we naar Thailand. Daar hadden we tijd om in alle rust over die vraag na te denken. Harry huilde veel. Niet alleen maar van verdriet, maar ook om de acceptatie van zijn lot (stomme pech, noemde hij het). En vooral uit blijdschap en dankbaarheid voor hoe gelukkig hij eigenlijk was. Hij had alles gedaan wat hij wilde doen en nergens spijt van. Er bleven 2 kleine wensen over: Harry wilde terwijl hij ziek was en na overlijden thuis blijven en geen pijn.
Blij ei
Het is fijn om te zorgen voor iemand die zo accepterend is over zijn lot. Harry was echt een blij ei. ‘Doodgaan valt best mee’ zei hij dan. Dat hij zo positief kon blijven, ook tijdens zijn ziekte, verbaasde hem zelf nog wel het meest. We hadden hele open gesprekken over de zorg voor hem. Met name over het moment dat ik het niet meer alleen zou kunnen. Als echte ondernemers stelden we een lijst op van mensen die we dan wilden bellen voor hulp. Zo kwam in ieder geval één wens in vervulling: Harry bleef tot het laatste moment thuis. Verzorgd door mij, zijn kinderen, vrienden en familie.
Harry’s laatste feestje
Zijn afscheid vierden we grootst in poppodium De Helling in Utrecht, waar hij jarenlang werkte als bedrijfsleider van Tivoli. Ik stuurde de uitnodiging via Harry’s verzendlijst. Geen idee wie daar allemaal op stonden. Uiteindelijk kwam er ruim 300 man naar Harry’s laatste feestje. Zo had hij het graag gewild. Ik vond fijn dat er zoveel mensen waren, maar ook overweldigend. De dag erna was het mijn moment. We begroeven Harry in alle rust, in besloten kring.
Doorgaan is terugkijken
Harry was de extravert van ons tweeën. Ik niet, ik ben normaal juist introvert. Maar praten over wat er gebeurd is helpt mij. Na maandenlang zorgen voor en leren omgaan met die rotziekte voel ik nu vooral opluchting. Ik heb tijd om te reflecteren. Ik blader door de berichten van Harry en alle herinneringen van de afgelopen periode. Ik deel ze op de blog op mijn actiepagina. Ik schrijf zoals ik denk dat Harry zijn verhaal zou willen vertellen. Over hoe wreed kanker is, maar ook om troost te bieden. Er is altijd een silver lining: juist als de lucht pikzwart is, is die het beste te zien.
Team Harry
Ik ren tegen kanker tijdens Lindahl’s Singelloop in Utrecht. In team Harry. Iedereen rent echt om geld op te halen voor KWF. Allemaal in herinnering van Harry en ook voor al die anderen die nu te maken hebben met kanker. We maken er iets positiefs van. ‘We doen het samen en we doen het goed’ was zijn motto. Harry zou er ontzettend van genoten hebben.”
